Administracyjnoprawne uwarunkowania rozwoju energetyki wiatrowej w Polsce

On July 15, 2016, a legal act entered into force, which electrified the business community, especially the unconventional energy industry, local government authorities, and all those who saw the development of the alternative energy sector as the only solution for the global energy crisis. This is about the Act of 20 May 2016 on Investments in Wind Power Plants, which set out the conditions, rules and procedures for the location and operation of wind farms with a power greater than the power of a micro installation, as well as the conditions for the location of housing developments (residential buildings and mixed-use buildings) in the vicinity of wind farms. This Act has been named, both by scholars of law and the media, “another special legislation”, although it is not a typical special legislation. Although it is a lex specialis in relation to the Act of 7 July 1994 – Construction Law, as well as the Act of 27 March 2003 on Spatial Planning and Land Development, its provisions, unlike any “special legislation”, do not introduce preferential conditions for investors with regard to identifying location and authorization for the project covered by it. On the contrary, they introduce a number of significant constraints in the process. The legislature’s goal of increasing the transparency of the wind farm building permit process has come at too high a cost; at the expense of violating basic constitutional standards, notably the principle of proportionality and the principle of protection of property.

W dniu 15 lipca 2016 r. wszedł w życie akt prawny, który zelektryzował środowisko przedsiębiorców (zwłaszcza z branży energetyki niekonwencjonalnej), władze samorządów gminnych oraz wszystkich tych, którzy w rozwoju sektora alternatywnych źródeł energii upatrują jedynego antidotum na globalny kryzys energetyczny. Mowa tu o ustawie z dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych, która określiła warunki, zasady i tryb lokalizacji oraz realizacji elektrowni wiatrowych o mocy większej niż moc mikroinstalacji, a także warunki lokalizacji zabudowy mieszkaniowej (budynków mieszkalnych i budynków o funkcji mieszanej, w skład których wchodzi funkcja mieszkalna) w sąsiedztwie elektrowni wiatrowych. Ustawa ta zarówno przez doktrynę prawa, jak i media została okrzyknięta mianem „kolejnej specustawy”, mimo że typową „specustawą” nie jest. Jej regulacje, w odróżnieniu od „specustaw”, nie wprowadzają dla inwestorów preferencyjnych warunków ustalania lokalizacji i udzielania pozwolenia na realizację objętych nią inwestycji. Cel ustawodawcy, którym było zwiększenie transparentności procesu uzyskiwania pozwolenia na realizację elektrowni wiatrowej, został jednak osiągnięty zbyt dużym kosztem – złamania podstawowych standardów konstytucyjnych, na czele z zasadą proporcjonalności i zasadą ochrony własności.