Co śmieszy dorosłych w kontaktach językowych z dziećmi?

In the presented examples, the peculiarity of children’s speech consists in mixing of something which results from poor reception, with something the child knows the basics of, in a sort of “cunning” and judging that other (listener/simply the recipient) does not know about the strategy chosen by the child, and finally, the ignorance of meanings of presented words used in the context. It should be noted that from the point of view of some scholars, children make mistakes here. I recognize, however, that because of ignorance of creating and being in a period of language acquisition and improvement, children cannot be accused of irregularities, since they do not yet know all the irregularities and communication system. Their utterances simply amuse the listener, even though the child does not know why.

W prezentowanych przykładach niezwykłość dziecięcych wypowiedzi polega na pomieszaniu tego, co wynika z niedosłyszenia, z tym, co dziecko zna od podstaw, na swoistej „chytrości” i sądzeniu, że inny (słuchacz/odbiorca) nie wie o wybranej przez dziecko strategii, wreszcie na nieznajomości znaczeń przedstawianych słów w użytym przez nie kontekście. Należy zwrócić uwagę, że z punktu widzenia niektórych badaczy, dzieci popełniają tu błędy. Uznaję jednak, że z racji nieświadomości tworzenia i bycia w okresie nabywania języka i jego doskonalenia dzieciom nie można zarzucić nieprawidłowości, one nie znają jeszcze wszystkich nieregularności systemowych i komunikacyjnych. Ich wypowiedzi po prostu bawią słuchacza, choć dziecko nie wie, dlaczego.