„Sto dwadzieścia jedna Małgorzata” O tekście pierwszego polskiego przekładu Mistrza i Małgorzaty.

„Sto dwadzieścia jedna Małgorzata” O tekście pierwszego polskiego przekładu Mistrza i Małgorzaty   Pierwszy polski przekład arcydzieła Bułhakowa – stworzony przez Irenę Lewandowską i Witolda Dąbrowskiego oraz publikowany w masowych nakładach w okresie 1967–2016 –  uznawany jest w Polsce prawie powszechnie za „kanoniczny”. Bardzo rzadko bywał on dotąd obiektem analizy, a tym bardziej krytyki. I właśnie wbrew temu, starałem się w powyższym artykule wykazać, iż tłumaczenie owo opiera się na niewłaściwej podstawie tekstologicznej (edycja frankfurcka Mistrza i Małgorzaty w języku rosyjskim z 1969 roku), a także i ono samo zawiera niemało błędów, przeinaczeń i opuszczeń. Gdy tak poważne omyłki w tłumaczeniu uznawanym powszechnie za kanoniczne trwają już całe pół wieku, problem nabiera wymiaru kulturowego. I jest wówczas powinnością filologa humanisty występować w obronie oryginalnego Bułhakowa, gdyż jego dzieło jest dobrem wspólnym, a nie własnością pojedynczego tłumacza, czy też korporacji czytelników przywiązanych do błędnych tekstów z młodości. Taką właśnie filologiczną obronę Bułhakowa starałem się przeprowadzić w powyższym studium.