The Socratic truth is in no way inferior to the Christian one in
Kierkegaard’s view. The fundamental difference between the two is that
whereas the later develops by means of a donation and of a specific
dialectic as such, the former is hidden within the negative and antidialectical
discourse of irony. We can therefore maintain that irony always
pertains to the melancholic dimension of existence. My work aims to
consider irony as a melancholic negativity, insofar as it is closely related to
the demonic silence and void and as it rejects the wholeness of
philosophical language. Sickness and health, symptom and remedy, the
Kierkegaardian irony is melancholic because it perpetually suffers from its
own re-opened wound, which allows us to interpret it from a
psychoanalytical standpoint. Thus, the affinity between Kierkegaard and
psychoanalysis sustains a Lacanian approach to the melancholic irony, in
order to clarify its function in pinpointing the “real” truth of existence
through a resistance to language.
Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies
Informacja
SZANOWNI CZYTELNICY!
UPRZEJMIE INFORMUJEMY, ŻE BIBLIOTEKA FUNKCJONUJE W NASTĘPUJĄCYCH GODZINACH:
Wypożyczalnia i Czytelnia Główna: poniedziałek – piątek od 9.00 do 19.00