Die Notwendigkeit eines Paradigmenwechsels in der Resozialisierung. Priorisierung der ethischen Zielsetzung

The following article is an attempt to postulate the paradigm shift concerning the perception of delinquency and re-socialization. The author develops a theory centring on immaturity as an approach to explaining the phenomenon of delinquency. The re-socialization as an instrument for eliminating delinquency can also be used as an instruction of subsequent maturation. Therefore two new theoretical approaches were outlined. Furthermore four aspects according to methodology were mentioned. In order to create two scientific and complementary theories, it is necessary to point out the causal connections between defective socialisation and the deficits of immaturity. It can be assumed that there also exists other ways which trigger off the processes of subsequent maturation. The author supposes that the text not only emphasizes the necessity of a paradigm shift but also the implementation of re-socialization in a psychological and ethical context. Usually summaries try to state positive and optimistic forecasts. According to the increasing cognitive inability of triggering off the processes of reflexions of immature people, that are essential about learning the regulation of their impulsiveness, the future expectations are rather bad. By applying the classic theory or definition of re-socialization it is not possible to evoke relevant changes of personality – rather the opposite is going to happen. It is unsure at the moment whether the alternative method is able to have an impact on immature people. However, a critical view over the topic leads to extensive conclusions. The criminals due to their grown immaturity become representatives of re-socializing actions. But there has to be considered that immaturity is an attribute that affects all people in all professions or social classes. The lack of social responsibility by politicians or CEO’s for instance causes damages like the loss of workplaces or the waste of tax revenues. To conclude it is a mistake to believe that the acquisition of technical or economic knowledge automatically quasi effortlessly can lead to acquisition of necessary maturity.

Resocjalizacja w Niemczech poza murami więziennymi, ale także w ich obrębie koncentruje się prawie wyłącznie na aspektach prawnych. Takie ukierunkowanie poczynań resocjalizacyjnych wynika z konkretnej ideologii, nazwanej w tekście „teorią zaspakajania potrzeb”. Fundamentem tej teorii jest pojęcie człowieka i jego godności jako nieskazitelnej. Oznacza to w praktyce bezkrytyczne podejście do każdego człowieka, także do obarczonego popełnionymi przestępstwami. Szuka się różnych, m.in. socjologicznych wyjaśnień dla popełnionych czynów przestępczych, relatywizujących winę osobistą, uznając zarazem, że przestępcę należy postrzegać wyłącznie jako człowieka z potrzebami, które należy zaspokoić, a jeśli trzeba, także przy użyciu wszelkich środków prawnych. Wychodzi się z założenia, że opieka nad przestępcą w formie zarówno umożliwienia mu pozyskania środków materialnych, jak i dostępu do pracy, wykształcenia i ułatwienia mu pozbycia się długów itd., jest właściwą i ekskluzywną drogą do zapobieżenia dalszym przestępstwom. Teoria ta nie dopuszcza innych wniosków w postaci osobistej winy wynikającej z wad, które z kolei powstały wskutek niedojrzałości psychicznej. W konsekwencji wyklucza się pracę nad charakterem, który nie potrafił się w przewidzianym na to czasie rozwinąć i pozostał karłowatym, na poziomie małego dziecka. Takie ograniczone postrzeganie człowieka jest sprzeczne z etyką chrześcijańska, której historia zna konieczność pracy nad charakterem, celem której jest nabycie cnót. Ograniczone postrzeganie człowieka prowadzi do nieskuteczności klasycznej resocjalizacji. Nieskuteczność implikuje konieczność zmiany paradygmatu. Autor wylicza szereg cech niedorozwiniętego charakteru, które stwierdza się u późniejszych przestępców. Koncentrując uwagę na niedojrzałości jako przyczynie nie tylko przestępstw, ale i porażek w życiu, które czynią niedojrzałych niesamodzielnymi, uzależnionymi ludźmi, kładzie podwaliny pod nową alternatywną teorię resocjalizacyjną – „teorię wtórnego dojrzewania”. Artykuł kończy opisem czterech metod istotnych dla wdrożenia tej teorii w życie.