What Kind of “Ethics” is New Testament Ethics?

Kiedy mówi się o etyce Nowego Testamentu albo pisze się o niej książkę, często nie zostaje wyjaśnione, co to oznacza i czego należy spodziewać się po takim projekcie. Od współczesnej etyki oczekuje się głównie odpowiedzi na praktyczne pytania oraz weryfikacji argumentów etycznych i języka, jakim się posługuje. Etyka nowotestamentalna jest przede wszystkim napomnieniem, parenezą; chodzi w niej o czynienie tego, co zostało uznane za słuszne i o wzrost w dobru. Pod tym względem etyka Nowego Testamentu jest podobna do starożytnego rozumienia etyki, przykładowo w stoicyzmie.

Wo man von einer Ethik des Neuen Testaments spricht oder ein entsprechendes Buch schreibt, ist oft nicht geklärt, was das beinhaltet und was von einem solchen Projekt zu erwarten ist. Von heutiger Ethik erwartet man vor allem die Beantwortung praktischer Fragen und die Prüfung ethischer Argumente und ethischer Sprache. Neutestamentliche Ethik ist vor allem Ermahnung, Paränese; ihr geht es um das Tun des bereits als richtig Erkannten und um das Wachstum im Guten. Insofern ähnelt sie dem antiken Verständnis von Ethik, etwa der Stoa.

When we speak on New Testament Ethics or somebody writes a book on that subject we often wrongly presuppose what that means and what we can legitimately expect from such a project. From the Ethics of today we expect answers on practical questions, studies on ethical arguments and on moral language. New Testament Ethics, however, is primarily exhortation, parenesis which aims at acting according to what is recognized as morally right and at moral growth. Insofar it is similar to how Ancient Ethics, especially the Stoa, understands itself.