The linguistic turn in Conceptualism and after

One of the most spectacular turns in the art of the 20th century was based on the linguistic reorientation of philosophy, whose extreme manifestation was Wittgenstein's non- denotational conception of meaning. It inspired the so-called analytical conceptualism that was trying in vain to overcome the heterogeneous nature of conceptism, from which it derived. This is reflected especially in Joseph Kosuth's confusion concerning the neo-positivist inspiration and one of the guiding themes of natural language philosophy which emphasizes the significance of metaphor and the fundamental role of the functor as in human thinking. The following article presents this process of inconsistent reduction of art to language, showing some of its consequences and its replacement by contextualism.

Podstawą jednego z najbardziej spektakularnych zwrotów w sztuce XX wieku była lingwistyczna reorientacja filozofii, której skrajnym przejawem była niedenotacyjna koncepcja znaczenia Ludwiga Wittgensteina. Jej aplikacji dokonał tzw. analityczny konceptualizm, który w tym lingwistycznym zwrocie daremnie usiłował przezwyciężyć heterogeniczny charakter konceptyzmu, z którego notabene się wywodził. Świadczy o tym, zwłaszcza u Josepha Kosutha, pomieszanie neopozytywistycznej inspiracji z motywem filozofii języka naturalnego, który podkreśla doniosłość metaforyzacji i myślenia z pomocą funktora as [podobnie jak]. Niniejszy tekst przedstawia proces tej niezbornej redukcji sztuki do języka, ukazując niektóre jej konsekwencje oraz jej wyraźną granicę, jaką stał się kontekstualizm.