Polityka ukierunkowana terytorialnie jako nowe podejście do procesów klasteringu

Inicjowanie budowy klastrów jest od szeregu lat w krajach Unii Europejskiej wiodącą ideą aktywizacji regionalnej. Za najbardziej preferowany dotąd model tej polityki w krajach Unii Europejskiej można uznać koncepcję tzw. polityki rozwoju w oparciu o klastry (cluster-based policy). W myśl tej koncepcji klastry stają się narzędziem wsparcia i aktywizacji rozwoju regionalnego. Istnieje jednak szereg barier związanych z tą polityką, stawiających pod znakiem zapytania jej dalsze stosowanie. W tym kontekście przeanalizowana zostanie nowa koncepcja polityki regionalnej – tzw. polityka ukierunkowana terytorialnie (place-based policy). Celem artykułu jest porównanie obu tych koncepcji, biorąc pod uwagę ich mechanizmy, a także przedstawienie charakteru barier występujących w realizowanej dotąd polityce klastrowej i argumenty przemawiające za jej przemodelowaniem.