Rachunkowość i edukacja w jej obszarze we współczesnej gospodarce

Dyskurs wokół tożsamości czy też różnorodności metodologicznej rachunkowości jest obecny w Polsce od lat 50. XX w. (Kongres Nauki, później I Zjazd Pracowników Rachunkowości), z tym że „nasilił” się od czasu niewyodrębnienia jej jako dyscypliny w dziedzinie nauk ekonomicznych w obszarze nauk społecznych (XXI w.). Obecnie jest on związany głównie, choć nie wyłącznie, z pytaniem, czy i w jakim stopniu rachunkowość jest nauką czysto pozytywną, w jakim zaś stopniu są w niej stosowane sądy wartościujące, czyli jest również nauką normatywną. Różnorodność metodologiczna (dualizm metodologiczny), czyli to, co stanowi o tożsamości rachunkowości, o jej fenomenie i jej ewolucyjnym rozwoju, nie tylko w polskiej rzeczywistości, stanowi jej ograniczenie – wykluczenie z dziedziny nauk ekonomicznych w obszarze nauk społecznych (wprawdzie tylko przy tzw. kwalifikacyjnym postępowaniu awansu zawodowego). Na tym tle powstaje pytanie, dlaczego nie uznano tożsamości naukowej rachunkowości? Odpowiedź jest złożona. Przegląd literatury dotyczący edukacji w obszarze rachunkowości oraz badanie (porównania) w zakresie programów nauczania pozwoliły na zidentyfikowanie przyczyn zagrożeń dla rachunkowości jako nauki i jej edukacji. Niniejsza publikacja stanowi swoiste résumé poglądów i zainteresowań autorki zarówno pewnymi aspektami kryzysu i przeobrażeń współczesnej gospodarki, które znajdują wyraz w idei finansyzacji gospodarki, jak i rozwoju rachunkowości jako nauki i praktyki (zwłaszcza polityki rachunkowości), a także jej nauczaniem na poziomie szkolnictwa wyższego. Celem artykułu jest wskazanie pożądanych – zdaniem autorki – kierunków zmian nie tylko w teorii rachunkowości, ale przede wszystkim w jej nauczaniu.