Problemy prawa zamówień publicznych. Uwagi z perspektywy teorii i filozofii prawa

W niniejszym artykule podejmuję kwestię statusu prawa zamówień publicznych jako autonomicznej gałęzi prawa. Prawo zamówień publicznych ma cechy tzw. kompleksowej gałęzi prawa, łączącej w sobie atrybuty typowe dla prawa publicznego i prywatnego. Nie jest pod tym względem czymś wyjątkowym. Czasy ponowoczesne ujawniają coraz więcej dziedzin regulacji prawnej, które nie poddają się tradycyjnym kryteriom gałęziowego zróżnicowania prawa, opartym na tzw. podziale logicznym (zupełność i rozłączność podziału). Zjawisko to można potraktować jako wyraz kryzysu prawniczej aparatury badawczej, na której zbudowany był dotychczasowy dorobek analitycznej nauki prawa. W artykule proponuję zmianę perspektywy badawczej: zastąpienie podejścia logocentrycznego postawą pragmatyczną (pragmalingwistyczną). Oznaczać to będzie zastąpienie „zero-jedynkowych” dystynkcji (prawo publiczne vs. prawo prywatne; prawo krajowe vs. prawo europejskie, wykładnia statyczna vs. dynamiczna etc.) podejściem badawczym, w którym odwoływać się będziemy do takich pojęć, jak podmiot i cel działania prawnego (czynności prawnej), społeczny i instytucjonalny kontekst działania czy interesowna (ekonomiczna) optymalizacja rozumienia tekstu. Modyfikacja taka pozwala ujmować prawo jako medium realizacji rozbieżnych interesów gospodarczych, kierujących aktywnością uczestników procesu stosowania prawa zamówień publicznych. Wpisuje się zatem w rynkowy model postrzegania funkcji prawa. Proponowane podejście oznaczać w konsekwencji będzie odejście od tradycyjnego paradygmatu uprawiania dogmatyki prawa publicznego (administracyjnego) i cywilnego.