Programowanie rezyliencji miejskiej – przykład dzielnicy Załęże w Katowicach

Problem badawczy artykułu dotyczy tego, w jaki sposób wdrażać nową koncepcję rozwoju – rezyliencję miejską (urban resilience) – na poziomie sublokalnym miasta. Koncepcja ta, począwszy od pierwszej dekady XXI w., zdobywa coraz większą popularność na poziomie zarówno lokalnym, jak i regionalnym. Wzrost zainteresowania tworzeniem miast i regionów rezylientnych nastąpił po 2009 r., tj. po globalnym kryzysie finansowym, który istotnie przyczynił się do regresu gospodarczego miast i regionów w państwach wysoko rozwiniętych. Wobec tego wykorzystanie w praktyce koncepcji rozwoju opartej na budowaniu zdolności adaptacyjnych względem szoków gospodarczych stało się priorytetem władz w procesach programowania rozwoju. Celem artykułu jest próba skonstruowania procedury programowania rezyliencji miejskiej wraz z jej weryfikacją na przykładzie jednej z dzielnic Katowic – Załęża. Artykuł powstał m.in. na podstawie prac prowadzonych w dzielnicy Załęże, związanych ze stworzeniem lokalnego programu działań na rzecz budowania rezyliencji miejskiej w ramach projektu URBACT pn. Resilient Europe. Metodologicznie bazuje zaś na metodzie studium przypadku w połączeniu z technikami analizy strategicznej, zogniskowanymi wywiadami grupowymi i podejściem czynnikowym do ewaluacji i programowania rezyliencji miejskiej.