Adaptacyjne problemy dzieci repatriantów na tle relacji rówieśniczych

Z przeprowadzonych przeze mnie badań wynika, że zdecydowana większość repatrianckich dzieci w okresie nauki szkolnej jest piętnowana z powodu wychowania w kręgu języka i kultury rosyjskiej. Obawa przed odrzuceniem przez rówieśników prowadzi często do ukrywania swej kulturowej odmienności. W artykule najszerzej opisano jeden ze skutków nieporozumień na gruncie relacji rówieśniczych, czyli porzucenie przez repatrianckie dzieci języka rosyjskiego, który jest integralną częścią ich kulturowej tożsamości oraz narzędziem umożliwiającym im komunikowanie się z liczną zazwyczaj rodziną przebywającą poza Polską. Wyparcie się go, wskutek oddziaływania presji asymilacyjnej, może także wywierać niekorzystny wpływ na kształtowanie się osobowości. W artykule staram się przedstawić działanie zarysowanego mechanizmu, uwzględniając niektóre aspekty specyfiki rozwoju dziecka w wieku szkolnym, a także udział w opisywanym procesie osób dorosłych. Rozpatrując ten proces na tle możliwych wariantów procesów akulturacyjnych, postuluję konieczność podjęcia działań umożliwiających swobodną integrację badanej grupy w społeczeństwie przyjmującym, nie zaś (lub nie jedynie) jej asymilację.

My research shows that the vast majority of repatriate children suffers from stigmatization within formal schooling in Poland. These experiences are due to the differences related to being brought up in the Russian linguistic and cultural setting. Children often attempt to conceal their cultural identity because they fear rejection. One of the main consequences of conflicts with peers is that the repatriated children abandon Russian language, despite the fact that it is an integral part of their cultural identity and a tool enabling them to communicate with the usually large family outside of Poland. A rejection of language due to assimilation-driven peer pressure may also have an adverse effect on the formation of personality. In the article, I try to present how the outlined mechanism operates by taking into account some aspects of the development specific to a school-aged child, as well investigate the role of adults in this process. As I consider this against the possible variations of the acculturation processes, I argue that action must be taken in order to enable a successful integration (rather than assimilation) into the host society for this group.