Those Wholesome Feasts: John Keats’s Green Medievalism

John Keats often describes poetic creation through an ingestion metaphor and figures the poet and the act of poetic creation within the framework of a healthy ecosystem. The motif of wholesome nourishment appears, in particular, in Keats’s poems of nostalgic retreat into the Middle Ages, where the poet’s present-day concerns are couched in medieval-like literary idiom and imagery. This paper discusses the motif of the wholesome feast in some of these poems to illustrate what I call Keats’s green medievalism.

Artykuł analizuje mediewalizm Johna Keatsa, angielskiego poety okresu Romantyzmu,z perspektywy ekokrytyki. Przedmiotem analizy są w głównej mierze krótkie wiersze poety, takie jak sonet, ballada, czy oda, nawiązujące do tekstów i legend średniowiecznych. Niektóre z tych utworów powstały, jak sygnalizują ich tytuły, na kanwie konkretnych lektur Keatsa, zwłaszcza Chaucera czy tekstów mylnie jemu przypisywanych w XIX wieku. Analiza skupia się na prześledzeniu motywu uczty, bądź celebracji, w bliskości i ścisłym powiązaniu ze światem przyrody. Mediewalizm Keatsa jawi się jako odmiana nurtu sielankowego i realizacja toposu złotego wieku w obliczu niekorzystnych skutków industrializmu, a także jako przejaw ekologicznej wrażliwości poety. Artykuł zwraca uwagę m. in. na leczniczą moc roślin, obrazy miodu, pszczół, wina, działanie snu, nawiązania do legend o Robin Hoodzie, jak również próbuje zgłębić fascynację Keatsa średniowiecznym poematem alegorycznym „Kwiat i liść”.