Struktury klastrowe jako element narodowych systemów innowacji

Działania poszczególnych rządów oraz prowadzona przez nie polityka gospodarcza i rozwojowa powinny uwzględniać w swoich założeniach rozwój innowacji i innowacyjność. Podejmowane inicjatywy, takie jak wsparcie przedsiębiorstw czy inwestycje w edukację, powinny być nakierowane na pozyskiwanie nowych technologii i innowacji. Kraje kształtują swoje narodowe systemy innowacji w sposób bardziej lub mniej świadomy, co wynika m.in. z poziomu rozwojowego danego kraju oraz zdolności podmiotów krajowych do absorbcji wiedzy i działania z wykorzystaniem innowacji, np. w sferze produkcji. Jednym z takich celowych działań rządów może być wsparcie idei klastrów w ramach prowadzonej polityki klastrowej. To właśnie klastry są dogodnym miejscem do kreowania innowacyjności w regionach i dlatego stanowią ważny element w narodowych systemach innowacji. Celem artykułu jest przedstawienie struktur klastrowych jako elementów wchodzących w skład narodowych systemów innowacji oraz ich roli w kreowaniu innowacyjności przedsiębiorstw. Klastry i inicjatywy klastrowe to obecnie jedno z częściej używanych narzędzi polityki przemysłowej i technologicznej oraz polityki innowacyjnej poszczególnych państw. Niewątpliwie jednym z elementów polityki innowacyjnej kraju powinna być skutecznie prowadzona i celowa polityka klastrowa, klastry bowiem stanowią lokalne systemy innowacji i mogą stanowić efektywnie działający fragment narodowych systemów innowacji