Under the conditions of market globalization and the development of world trade, the significance of a given country determines its level of involvement in international trade. From this, not only does the security of the country depend on its military strength, but also on its economic potential and international economic politics conducted, specifically trade. International economic cooperation is one of the greatest threats to countries at different levels of economic development. Activity, which is geared at liberalizing international trade, minimizing the gap in stages of economic development, regional economic integration, should be thought of as promoting and increasing international security. This activity is further supported, in a broad sense, by the EU’s well-developed system of preferences. Liberalization of trade with third world countries aids economic development plays a role in the growth of exchange and makes the creation of regional integration groupings possible, especially in free trade zones. The European Union uses a very developed and complication system of customs duty preferences, on either a unilateral of bilateral level with other countries. The Union’s system of preferences includes autonomous regulations from the area of preferential trade, as well as decisions based on international understanding and regulation, of which the initiative and regulations of other countries are the source. To this, the Generalized System of Preferences can be added. The European community has a wide range of preferential contracts with different countries, or groups of countries, with different trade stipulations and privileges. Special attention should be drawn to trade agreements, whose strength is drawn from customs agreements between the community and its partners: Turkey, Andorra, San Marino, as well as agreements in which the creation of free trade zones is foreseen: EFTA countries, West Balkan countries, Mediterranean countries. The European Union has undergone negotiations regarding the liberalization of trade laws with the following countries: Latin American countries, Asia (MERCUSOR among others), The Council of the Gulf Cooperation, and ASEAN countries.
W warunkach globalizacji rynków i rozwoju światowego handlu, o znaczeniu danego państwa przesądza stopień zaangażowania w wymianę międzynarodową. Stąd o bezpieczeństwie kraju decyduje nie tylko jego potencjał militarny, ale także ekonomiczny oraz prowadzona zagraniczna polityka gospodarcza, a w szczególności handlowa. Współpraca gospodarcza z zagranicą to obszar powstawania największych zagrożeń, bowiem dotyczy często krajów o różnym poziomie rozwoju ekonomicznego. Działania mające na celu liberalizację wymiany międzynarodowej, zmniejszenie różnic w poziomie rozwoju gospodarczego, regionalną integrację gospodarczą, należy zatem traktować jako sprzyjające zwiększeniu bezpieczeństwa międzynarodowego. Temu służy również – w szerokim ujęciu – rozbudowany system preferencji celnych Unii Europejskiej. Poprzez liberalizację wymiany z krajami trzecimi sprzyja bowiem rozwojowi gospodarczemu, przyczynia się do wzrostu wymiany i umożliwia tworzenie regionalnych ugrupowań integracyjnych, zwłaszcza stref wolnego handlu. Unia Europejska stosuje bardzo rozbudowany i skomplikowany system preferencji celnych, przyznawanych bądź to jednostronnie, bądź na zasadzie wzajemności innym państwom. Unijny system preferencji celnych obejmuje autonomiczne przepisy z zakresu handlu preferencyjnego, ale także postanowienia kształtowane w oparciu o międzynarodowe porozumienia i regulacje, mające swe źródło w inicjatywie i regulacjach innych państw. Zaliczyć do nich można zwłaszcza Powszechny System Preferencji (Generalized System of Preferences – GSP). Wspólnota Europejska zawiera również szereg umów preferencyjnych z różnymi krajami czy grupami krajów o różnym zakresie i skali przywilejów handlowych. Na szczególną uwagę zasługują porozumienia handlowe, na mocy których tworzona jest unia celna między Wspólnotą a jej partnerami: z Turcją, Andorą, San Marino oraz umowy, w których przewiduje się utworzenie strefy wolnego handlu: z krajami EFTA, krajami Bałkanów Zachodnich, państwami Basenu Morza Śródziemnego. Unia Europejska prowadzi również negocjacje w prawie liberalizacji wymiany handlowej z kolejnymi państwami: krajami Ameryki Łacińskiej, Azji, m.in. z MERCOSUREM, z Radą Współpracy Państw Zatoki Perskiej, z krajami ASEAN.
