CHOROBA CHAGASA JAKO WYRAZ KULTURY UBÓSTWA

Pomimo upływu ponad stu lat od momentu odkrycia choroby Chagasa, stan wiedzy na jej temat wciąż pozostawia wiele do życzenia. Jak dotąd powstały jedynie dwa leki przeciwko owemu schorzeniu, produkowane w sposób niestały, niedostępne na szeroką skalę, charakteryzujące się niską skutecznością i powodujące groźne działania niepożądane. Choroba Chagasa kojarzona jest głównie z marginalizowanymi warstwami społeczeństwa, przenoszące ją owady występują bowiem przede wszystkim w ubogich domostwach. Z tego względu uznawana jest powszechnie za przypadłość, która wynika z obiektywnie istniejących warunków życia. Analiza związanych z chorobą Chagasa reprezentacji społecznych, wierzeń, zwyczajów i wynikających z nich zachowań zdradza silny związek przyczynowoskutkowy między kulturą ubóstwa a działaniami podejmowanymi w zakresie zdrowia. Okazuje się, że niełatwa sytuacja ekonomiczna i społeczna, która w Ameryce Łacińskiej dotyczy wielkich grup społecznych, odciska silne piętno na sposobie myślenia o możliwościach poprawy własnych warunków bytowych. Kultura ubóstwa, spełniając funkcję mechanizmu obronnego wobec rzeczywistości, uniemożliwia zarazem przezwyciężenie trudności, determinuje postawy i styl życia, które ubóstwo utrwalają. Jednocześnie cechy owej kultury, takie jak apatia, rezygnacja czy powszechna bezradność, powodują brak działań prewencyjnych związanych z zahamowaniem rozprzestrzeniania się choroby Chagasa.