O odradzaniu się potrzeby zakorzenienia – „Między nami dobrze jest” Doroty Masłowskiej

Artykuł stanowi próbę uchwycenia specyfiki twórczości Doroty Masłowskiej przy użyciu kategorii lekkości i ciężaru. Głównym przedmiotem analizy jest dramat Między nami dobrze jest – utwór posługujący się poetyką groteski, problematyzujący zagadnienie polskiej tożsamości. Godne zainteresowania wydaje się to, że wpisując się w tradycję krytycznego ujmowania tego, czym jest polskość (tradycję, za której reprezentantów wypada uznać przede wszystkim Czesława Miłosza i Witolda Gombrowicza), staje się on ostatecznie – zarówno dzięki napięciom obecnym w samej strukturze dzieła, jak i tym wydobytym w procesie jego odbioru przez krytykę – utworem o charakterze afirmatywnym wobec problematyki będącej jego przedmiotem. Estetyka lekkości ufundowana na ironii i grotesce służy przekroczeniu patosu, towarzyszącego zwykle refleksji nad zagadnieniami polskiej tożsamości. Równocześnie nie prowadzi to do efektu degradacji ich wagi – przeciwnie, staje się kluczem do ich odświeżenia i poszukiwania nowych sposobów ich definiowania. Przedmiotem refleksji w artykule jest również relacja między tekstem dramatu a jego inscenizacją teatralną (w reżyserii Grzegorza Jarzyny), zatem kwestia specyfiki sposobów artykulacji interesujących nas zagadnień na gruncie różnych dziedzin kultury artystycznej.