Personalistyczny charakter tożsamości narodowej

Tożsamość narodowa jest pojęciem, które spaja zarówno wiedzę z zakresu socjologii jak i dziedzin humanistycznych, a ma również swoje wyraźne miejsce w teologii, szczególnie w katolickiej nauce społecznej. Polska tożsamość narodowa wyrasta z głębokiego zapisy historii, nieprzerwanie jest kształtowana przez wielorakie czynniki i wymaga stałej aktywności, gdyż odzwierciedla życie ludzi, których łączy „pamięć społeczna”. Tożsamość narodowa jest zagadnieniem bliskim wielu dziedzinom naukowym, w tym teologii. Pozwala na wnikliwsze poznanie narodu, który w ujęciu socjologicznym odgrywa bardzo istotną rolę dla dużych i małych grup społecznych, a jednocześnie wpływa na osobowość członków swojej społeczności. Dla poznania i zrozumienia wspólnoty narodowej należy przyglądać się, jak dynamicznie rozwija się ona i jak kształtuje się jej strona wewnętrzna, czyli jak tworzą się i zmieniają relacje międzyosobowe a także tożsamość poszczególnych osób. Tożsamość narodowa jest tym, co skupia w sobie przeszłość, teraźniejszość i przyszłość konkretnej społeczności. Szczególnie wyraźnie można to odczytać śledząc kulturę będącą istotnym nośnikiem tożsamości narodowej. Ona zaś ma zapisane w sobie wartości, które ceni sobie wspólnota narodu, bo one też wpływały na jej pamięć zbiorową. Dla zgłębienia tożsamości narodu trzeba pójść śladami jego historii, kultury, a w tym niezastąpioną rolę odgrywają wierzenia i symbole. Badacz zarówno korzeni narodu, jak jego współczesnego oblicza, a także prognozując przyszłość konkretnej społeczności, jest zobligowany brać powyższe czynniki pod uwagę, choćby z czystej, naukowej rzetelnośc