Zasada pomocniczości w encyklice "Caritas in veritate" Benedykta XVI

Benedykt XVI centralnym punktem swego nauczania zawsze czyni Boga, który jest źródłem wszystkiego w świecie. Człowiek jest od Niego zależny, stworzony na obraz i podobieństwo, i jako taki, powołany do życia ze swoim Stwórcą. Integralna wizja człowieka powołanego do życia społecznego i do rozwoju w imię miłości i prawdy jest źródłem nauki społecznej, której poświęcona jest encyklika. Papieża zauważa w niej, że rozwój jest bardzo wymagający i może nastręczać liczne trudności. Autor encykliki nie skupia się jednak na bolesnym negowaniu tego, co złe, lecz przypomina, że nie jesteśmy sami i nie jesteśmy skazani na beznadziejność. Boża prawda i miłość wzywa nas, by wychodzić z tego, co ograniczone, słabe i złe ku temu, co piękne i dobre. Źródłami zasady pomocniczości są przede wszystkim miłość i prawda. Obie te wartości biegną zawsze razem i nie można ich rozdzielać. Bez nich nie ma mowy o pełnym i integralnym rozwoju człowieka. Poza tym, bazę dla pomocniczości stanowią następujące wartości: sprawiedliwość, solidarność, braterstwo, dobro wspólne, życie człowieka. Zasada pomocniczości jest dobrym narzędziem, które ma pomagać we właściwej współpracy między społecznościami na różnym szczeblu rozwoju. By jednak zasadę tę należycie zrozumieć i wykorzystać, należy zawsze odwoływać się do podstawowych wartości, które są fundamentem budowania autentycznych relacji międzyludzkich. Analizując tekst encykliki możemy znaleźć konkretne wskazówki służące lepszemu wykorzystaniu zasobów naszej planety. Są to przede wszystkim podpowiedzi, jak należycie walczyć z głodem, jak wspierać najuboższych, jak zarządzać globalizacją, jak wykorzystywać zyski oraz jak chronić środowisko naturalne. Człowiek jest powołany do rozwoju. Jego zadaniem jest stale dążyć do poprawy swego sposobu życia. Postęp jednak nie może być napędzany tylko dla idei samego postępu. Człowiek nie ma bowiem jedynie produkować i konsumować, bo rozwój ekonomiczny to zdecydowanie za mało. Osoba ludzka jest powołana do integralnego, czyli pełnego rozwoju, by w ten sposób dojrzewać do pełni człowieczeństwa, zgodnie z zasadą: „bardziej być niż więcej mieć”.