Collembola Communities, 20 Years After the Establishment of Distinct Revegetation Treatments in a Severely Eroded Area in South Iceland

Several restoration methods have been developed to aid ecosystem development from highly degraded Icelandic deserts into fully vegetated functional ecosystems. Despite the critical role of soil biota in many key ecosystem processes, the effect of restoration efforts on soil biota has rarely been explored. We took advantage of a large-scale restoration field experiment, to study the effect of distinct revegetation treatments on the taxonomic and functional composition of Collembola communities. Soil samples were taken from plots (one ha. each), that had received functionally distinct revegetation treatments; i: grass + fertilizer, ii: birch seedlings, iii: willow cuttings, iv: lupine and v: control. We were able to show that different revegetation treatments led to the establishment of distinct collembola communities in terms of density and taxonomic and functional composition, 20 years after the revegetation process had started. Life-forms were responsive to revegetation treatment, which suggests that the treatments had induced successional trajectories that lead to distinct habitat conditions, especially with respect to abiotic stress. In contrast to literature, eu-edaphic species were dominating in plots, which were exposed to high levels of disturbance and fluctuations in abiotic conditions. Further research is needed to unravel, to which extent resource supply and abiotic habitat conditions steer Collembola community development across successional trajectories.

Szereg metod rekultywacji zostało opracowanych w celu przyspieszenia procesu przekształcania mocno zdegradowanych pustyń islandzkich w porośnięte roślinnością ekosystemy lądowe. Wpływ rekultywacji na organizmy glebowe jest rzadko badany, mimo że odgrywają one decydującą rolę w wielu kluczowych procesach zachodzących w ekosystemach. Celem przeprowadzonego na dużą skalę eksperymentu było zbadanie wpływu różnych zabiegów rekultywacyjnych na skład taksonomiczny i funkcjonalny zespołów skoczogonków Collembola. Próbki gleby pobrano z poletek (każde o powierzchni 1 ha), na których zastosowano różne zabiegi; i: trawa + nawóz, ii: sadzonki brzozy, iii: sadzonki wierzby, iv: łubin i v: kontrola. Uzyskane wyniki wykazały, że po 20 latach od rozpoczęcia rekultywacji, poszczególne zabiegi przyczyniły się do powstania zróżnicowanych pod względem zagęszczenia, składu taksonomicznego i funkcjonalnego zespołów skoczogonków. Stwierdzono wyraźną zależność udziału form życiowych skoczogonków od metody rekultywacji, co daje podstawę sądzić, że zastosowane zabiegi zainicjowały różne trajektorie sukcesji, prowadzące do powstania odmiennych zwłaszcza pod względem czynników abiotycznych warunków siedliskowych. Inaczej niż we wcześniejszych badaniach, wykazano, że gatunki euedaficzne dominowały na poletkach narażonych na wysoki poziom zakłóceń i wahania czynników abiotycznych. Zwrócono uwagę, że konieczne są dalsze badania, które pozwolą określić w jakim stopniu zasoby i warunki abiotyczne siedliska wpływają na kształtowanie się zespołów Collembola w różnych przebiegach sukcesji.