The Great Wall of Turkey: From „The Open-Door Policy” to Building Fortress?

Following outbreak of the Syrian civil war in 2011, Turkey recorded an unprecedented inflow of migrants from its southern neighbourhood. The policy of opened borders in the initial years of war contrasted to securitization, the search for international support and other similar policies, which countries usually adopt in cases of migration crises. However, rising numbers of Syrian migrants, the deterioration of Turkish relations with the Assad government and the engagement of the Kurds as another important party in the Syrian conflict resulted in the switch of the Turkish border policy. In 2014, President Erdoğan initiated the construction of over 800 km long barrier on the border with Syria with an aim to build similar fenced walls on the Iraqi and Iranian border in 2017. Main aim of this paper is to analyze the development of the Turkish border policy (particularly concerning the border with Syria) in the aftermath of the 2011 events in the Middle East and identify factors, which led up to the shift from the policy of welcoming to the policy of building „Fortress Turkey”. The first part of the paper will briefly summarize Turkish migration policy and focus on presenting the change of the initial ‘open’ approach to migration from Syria into the current state of building fences in the borderland. Subsequently, the paper will deal with selected factors, which might have caused this phenomenon. These include spread of terrorism and inflow of the Daesh fighters, who were using soft border regime to diffuse their activities to the Turkish territory; increase in smuggling and cross-border illegal trade; fears from the conflict spillover; but also territorial integrity concerns with regard to revival of the Kurdish activities in the region .

W następstwie wybuchu wojny w Syrii w 2011 r., Turcja odnotowała bezprecedensowy napływ imigrantów z tego południowego kraju sąsiedzkiego. Polityka otwartych granic prowadzona w okresie pierwszych lat wojny została zastąpiona sekurytyzacją polityki dotyczącej ochrony międzynarodowej i innych polityk, które kraje zazwyczaj przyjmują w sytuacji kryzysu migracyjnego. Jednak wzrastająca liczba imigrantów z Syrii, pogorszenie relacji Turcji z rządem Assada oraz włączenie się Kurdów jako kolejnej ważnej strony w konflikcie syryjskim skutkowało zwrotem w tureckiej polityce granicznej. W 2014 r., prezydent Erdoğan rozpoczął budowę ponad 800-kilometrowego odcinka muru na granicy z Syrią wraz z zapowiedzią wzniesienia podobnych umocnień na granicach z Irakiem i Iranem w 2017. Głównym celem artykułu jest analiza rozwoju tureckiej polityki granicznej (w szczególności dotyczącej granicy z Syrią) w następstwie wydarzeń z 2011 r. oraz wskazanie czynników, które doprowadziły do przejścia od polityki gościnności do polityki wznoszenia „Tureckiej Fortecy”. W pierwszej części artykułu krótko podsumowana zostanie turecka polityka migracyjna. Nacisk położony zostanie na przedstawienie zmiany początkowo otwartego podejścia wobec migrantów z Syrii na obecny stan budowy murów na pograniczu z Syrią. Następnie, w artykule przedstawione zostaną wybrane czynniki, które wywołały to zjawisko. Obejmują one rozprzestrzenianie się terroryzmu i napływ bojowników z Daesh, którzy wykorzystywali łagodny reżim graniczny do rozszerzania swojej aktywności na tureckim terytorium, wzrost przemytu i nielegalnego handlu transgranicznego, obawy o rozprzestrzenianie się konfliktu, ale także kwestie integralności terytorialnej w związku ze wzrostem aktywności Kurdów w regionie.