Zasada strategiczna i maksyma selektywności – nowe spojrzenie na implikatury Grice’owskie w prawie

Artykuł jest próbą odpowiedzi na trzy pytania. Po pierwsze, czy klasyczna wersja teorii implikatur konwersacyjnych Paula Grice’a znajduje zastosowanie do opisu dyskursu prawnego. Odpowiedź udzielona w tekście na tak postawione pytanie jest negatywna. Po drugie, tekst charakteryzuje najbardziej popularną w debacie światowej teorię pragmatyki dyskursu prawnego, mianowicie teorię strategicznego dyskursu Andrei Marmora. Dyskurs strategiczny występuje najczęściej w niezdeterminowanym kontekście. Jest to kontekst, który zawiera elementy umożliwiające nawet sprzeczne inferencje pragmatyczne. Ponadto, praca identyfikuje problematyczne punkty tego pomysłu. Po trzecie, podjęta zostaje próba nakreślenia teorii, która mogłaby stawić czoła zarzutom stawianym pomysłom A. Marmora. Pomysł polega na modelowaniu mechanizmów prowadzących do strategicznej selektywności zjawisk pragmatycznych.

In the present paper, I attempt to answer three questions. First, whether the classical Gricean version of the implicature theory can be applied to describe legal discourse. Second, I provide an outline of one of the most popular theories of the pragmatics of legal language. Namely, Andrei Marmor’s theory of strategic speech. Strategic speech occurs mostly in indeterminate contexts, which contain elements that license even contradictory pragmatic inferences. Next, I attempt to flesh out the problematic points of this account. Third, I attempt to formulate a descriptive model of the strategic selectivity of pragmatic elements in the law, that could face the objections to Marmor’s ideas.