„Gdyby nie było wejścia” – Doha Tower Jeana Nouvela jako eksperyment architektoniczny

Na eksperyment spojrzeć można z różnej perspektywy, między innymi z punktu widzenia sztuki – na jego wymiar artystyczny, lub też z punktu widzenia nauki – na badawczy wymiar eksperymentu. Specyfika architektury pozwala na próbę jednoczesnego skoncentrowania się na tych dwóch podejściach. Przywołuję tu jako przykład wieżowiec Doha Tower w Katarze zaprojektowany w Atelier Jeana Nouvela, przyglądając się samej strefie wejściowej, sprowadzonej pod zawieszony równo z poziomem otaczającego terenu baldachim. Rozwiązanie to jest próbą odniesienia się do gorącego i suchego klimatu Kataru. Zastosowany zabieg spowodował jednocześnie, że uzyskano czystą, niemal nierzeczywistą, rzeźbiarską formę. Ten eksperyment architektoniczny, przez swoją wewnętrzną spójność, umocowany zarówno w sztuce, jak i nauce, dotyka prawdziwego sensu architektury.

One can look at an experiment from the point of view of art – as an artistic experiment, or from the point of view of science – as a research experiment. The nature of the architecture allows simultaneous view on these two approaches. I call here the Doha Tower in Qatar designed by Atelier Jean Nouvel as an example, watching especially the same entrance zone, which is placed underground, below a kind of a canopy. This solution is an attempt to address the hot and dry climate of Qatar. It resulted at the same time with a pure, almost unreal, sculptural form. This architectural experiment, that is fixed both in art and science, touches the true meaning of architecture through its internal consistency.