Zarządzanie dziedzictwem kulturowym – w stronę nowej metodologii

Problematyka zarządzania dziedzictwem jest stosunkowo nowym obszarem w nauce. Nie dość, że samo pojęcie dziedzictwa kulturowego zaczęło krystalizować się dopiero w latach 70. XX w., to w dodatku jest ono wielowymiarowe i wielodyscyplinarne. To nowe w przestrzeni społecznej i kulturowej zjawisko, dynamicznie rozwijające się i zyskujące coraz większe znaczenie (np. w odniesieniu do rozwoju regionów) wymaga wypracowania nowych, efektywnych narzędzi zarządzania. W prezentowanym tekście przedstawiono pogląd, zgodnie z którym nie powinno się dążyć do nadmiernej ekonomizacji dziedzictwa kulturowego, dostrzegając w nim przede wszystkim medium służące budowaniu kapitału kulturowego, polepszaniu relacji międzyludzkich oraz wypracowywaniu zysku społecznego, wymykającego się rachunkowi ekonomicznemu (np. poprzez zwiększanie świadomości i tożsamości kulturowej).

The problem of cultural heritage is a relatively new field in science. Not only did the notion of ‘cultural heritage’ begin to crystallize itself in the 70’s of the 20th century, but it is also multidimensional and multidisciplinary. This phenomenon, new in social and cultural space, developing in a dynamic way and gaining importance (e.g. with reference to the development of regions), requires developing new effective tools of management. In the following text an opinion is presented, according to which we should not aim at the excessive economization of cultural heritage, and treat it mainly as a medium which serves building cultural capital, improving human relations and elaborating social profit, which exceeds economic calculations (e.g. by constructing cultural identity).