Model prokuratury polskiej w okresie międzywojennym

Artykuł jest próbą przybliżenia podstawowych założeń modelu polskiej prokuratury okresu międzywojennego. Ze względu na toczącą się dyskusję nad potrzebą dalszych przeobrażeń instytucji prokuratury w Polsce, przydatnym może być sięganie do instytucji prawnych sprawdzonych w praktyce. Autor omawia kolejno kwestię usytuowania prokuratury międzywojennej wśród organów państwowych, zasady jej organizacji i działania, zakres jej zadań i kompetencji, kończąc na analizie statusu prokuratora. Autor dochodzi do wniosku, że w omawianym modelu prokuratury zachodzi rozbieżność między jego założeniami teoretycznymi, a funkcjonowaniem w praktyce. Ponadto, główne założenie tego modelu, tj. unia personalna Ministra Sprawiedliwości i Naczelnego Prokuratora, zostało w niedawnym czasie odrzucone przez polskiego prawodawcę.

The article is an attempt to show the fundamental assumptions the model of the Polish prosecutor’s office of the interwar period. On account of ongoing discussions above the need of more further transformations of the institution of the prosecutor’s office in Poland, perhaps it would be useful to reach to the institutions checked in practice. The author is discussing the issue of situating the interwar prosecutor’s office amongst state agencies, principles of its organization and action , scope of its tasks and competence , finishing on the on analysis of the prosecutor’s status. The author is reaching a conclusion that in the discussed model of the prosecutor’s office is occurring a divergence between its theoretical assumptions and functioning in practice. Moreover, main assumption this model, i.e. personal union between the Minister of Justice and the Chief Prosecutor, was rejected by the Polish legislator in the recent time.