Konstytucyjny obowiązek przestrzegania prawa a oby watelskie nieposłuszeństwo

Artykuł 83 Konstytucji RP stanowi, iż „Każdy ma obowiązek przestrzegania prawa Rze-czypospolitej Polskiej”. Obowiązek przestrzegania prawa nie może jednak oznaczać bez-względnego posłuszeństwa każdemu prawu stanowionemu przez państwo. Oznacza to, iż żadne państwo nie ma umocowania, aby łamać prawa człowieka, gdyż te stoją ponad prawem stanowionym. Dlatego jak podkreśla autorka w każdej nowoczesnej konstytu-cji zagwarantowane jest prawo suwerena do obrony wartości takich, jak: suwerenność, podział władzy czy prawa człowieka. Główna teza artykułu wskazuje, że złe prawo może być zaczątkiem obywatelskiego nieposłuszeństwa, rozumianego jako symboliczna, ce-lowa manifestacja niepodporządkowania prawu, prowadzona w imię przekonania o jej słuszności i wyższości innych wartości i norm pozaprawnych, uwzględniająca możliwość poniesienia negatywnych konsekwencji prawnych – sankcji. Nieposłuszeństwo obywa-telskie jest zatem instrumentem, który – przy uwzględnieniu wszystkich jego ograni-czeń – może być wykorzystywane w państwach o ustroju demokratycznym jako gwa-rant ochrony praw obywatelskich przed działaniem władzy. Nasza konstytucja nie zna pojęcia nieposłuszeństwa obywatelskiego, ani starszego prawa oporu. W art. 2 wyraźnie podkreśla, że Rzeczpospolita jest demokratycznym pań-stwem prawnym a przez przestrzeganie prawa należy rozumieć takie postępowanie oby-wateli i organów państwowych, które jest zgodne z obowiązującymi przepisami (art. 7 Konstytucji – zasada legalizmu).Kolejnym zagadnieniem poruszanym w artykule jest problem usprawiedliwienia oby-watelskiego nieposłuszeństwa. Autorka nie podziela poglądu o usprawiedliwieniu niepo-słuszeństwa obywatelskiego. Jeśli usprawiedliwienie obywatelskiego nieposłuszeństwa pociągałoby za sobą postulat bezkarności, to koncepcja obywatelskiego nieposłuszeń-stwa stałaby się, wewnętrznie sprzeczna. Podkreśla jednocześnie, że legalizm nie może nakazywać bezwzględne posłuszeństwo wobec zastanego prawa.

Article 83 of the Constitution of the Republic of Poland states that “Everyone is obliged to obey the law of the Republic of Poland”. The obligation to obey the law cannot, howev-er, imply absolute obedience to any law established by the state. That means that no state has the authority to violate human rights, because they are above the state law. There-fore, as the author stresses, in every modern constitution the right of sovereignty to de-fend values such as sovereignty, division of powers or human rights is guaranteed. The main thesis of the article indicates that a bad law may be the beginning of civil disobe-dience, understood as a symbolic, intentional manifestation of disobedience to the law carried out in the name of the conviction of its validity and superiority of other values and non-legal norms, including the possibility of incurring negative legal consequenc-es – sanctions. Civil insubordination is therefore an instrument which, taking into ac-count all its limitations, can be used in countries with democratic systems as a guaran-tee of protection of civil rights against the action of the authorities.Our constitution does not know the concept of civil disobedience or the older right of resistance. In Article 2 it is clearly emphasized that the Republic of Poland is a demo-cratic legal state and the observance of the law should be understood as such conduct of citizens. and state bodies, which is in accordance with the binding regulations (Article 7 of the Constitution – the principle of legalism).Another issue raised in the article is the problem of justification of civil disobedien-ce. The author does not share the view on the justification of civil disobedience. If the justification of civil insubordination entails the postulate of impunity, the concept of ci-vil disobedience would become contradictory. At the same time he stresses that legalism cannot dictate absolute obedience to the existing law.