During the quarantines caused by the COVID-19 pandemic, artists without disabilities resorted to tactics considered as appropriate for art and activism by people with disabilities. They cripped artistic practice using strategies that had been developed for years by artists and activists with disabilities. In this essay I intend to analyse examples of such cripping practices. I will take the categories of horizontal aesthetics and bed activism as a starting point in order to point out the tension between temporality and chronicity as decisive in the context of the cripping of art (and other activities in public space). I also intend to point out that the creative strategies in question have deeper roots going back to 20th century neo-avant-garde practices.
Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies
Informacja
SZANOWNI CZYTELNICY!
UPRZEJMIE INFORMUJEMY, ŻE BIBLIOTEKA FUNKCJONUJE W NASTĘPUJĄCYCH GODZINACH:
Wypożyczalnia i Czytelnia Główna: poniedziałek – piątek od 9.00 do 19.00