Obraz jako sens hebrajskiego rdzenia. Przyczynek do kwestii (nie)przetłumaczalności hebrajskiej Biblii

Hebrajszczyzna biblijna, jest nieustającym źródłem inspiracji językoznawczych i filozoficznych wynikających z jej unikalnych właściwości. Urastają one do kolosalnych trudności przed tłumaczami Biblii. Bogata symbolika grafemów, wieloznaczność leksemów, brak czasów gramatycznych, odmienne nasemantyzowanie formacji morfologicznych, elastyczność składni, nasycenie frazeologizmami i figurami retorycznymi oraz głęboko uwewnętrzniona tradycja – zakładają specyficzne podejście analizy świętego dla judaizmu języka. Zasadnicza różnica w morfologii języków semickich (w tym hebrajszczyzny biblijnej) i indoeuropejskich, wymaga odmiennych metod analizy. Zawsze przybliżona restytucja obrazu zawartego w rdzeniu klaryfikuje znaczenia derywowanych bezpośrednio z niego werbalnych i nominalnych leksemów. Jej skuteczność potwierdzają drobiazgowe analizy czterech rdzeni hebrajskich.

The biblical Hebrew is a constant source of linguistic and philosophical inspiration resulting from its unique characteristics. They grow to enormous difficulties for the Bible translators. The rich symbolism of graphemes, the ambiguity of lexemes, the lack of some grammatical tenses, the different semanticization of morphological formations, the flexibility of syntax, the saturation with phraseologisms and rhetorical figures as well as the deeply internalized tradition – all assume a specific approach to the analysis of the sacred language of Judaism. The fundamental difference in the morphology of Semitic languages (including the biblical Hebrew) and Indo-European languages requires different methods of analysis. The always approximate restitution of the image contained in the nucleus clarifies the meanings of verbal and nominal lexemes derived directly from it. Its effectiveness is confirmed by meticulous analyses of the four Hebrew cores.