Osservazioni sull’impiego del passato remoto nell’analessi

Nella narrativa italiana il trapassato prossimo è usato in modo canonico nelle analessi. Grazie al suo aspetto compiuto, questo tempo verbale permette una retrocessione nel passato relativamente al tempo della narrazione principale. Il presente articolo analizza l’uso del passato remoto nelle analessi e si propone di trovare il motivo di tale impiego non canonico. Essendo perfettivo, il passato remoto ha la funzione di far progredire la narrazione principale e non è quindi adatto a essere impiegato nell’analessi.

W powieściach włoskich czas zaprzeszły trapassato prossimo jest używany standardowo w celu zaznaczenia retrospekcji, jaka się pojawia w narracji głównej. Dzięki aspektowi perfektowemu, ten czas gramatyczny pozwala na przywołanie wydarzeń z przeszłości, wcześniejszych w stosunku do czasu narracji głównej. Niniejszy artykuł poddaje analizie użycie czasu przeszłego dokonanego passato remoto, które jest niestandardowe we fragmentach restrospekcyjnych, oraz stara się znaleźć przyczynę tego użycia. Z racji tego, że czas passato remoto jest z natury dokonany a nie perfektowy, posuwa narrację główną do przodu, a co za tym idzie, nie pasuje do retrospekcji narracyjnej.