„Możesz kląć, możesz płakać, ale wstań i idź dalej”… Ośrodki rehabilitacyjne dla osób niepełnosprawnych po polio w Polsce po II wojnie światowej jako przestrzeń życia codziennego

Tekst koncentruje się na wybranych aspektach życia codziennego osób niepełnosprawnych w wyniku przejścia polio leczonych i rehabilitowanych w zamkniętych placówkach służby zdrowia, które powstały w związku z wybuchem epidemii polio w Polsce w latach 50. XX wieku. Rozważania dotyczą przede wszystkim okresu od lat 50. do końca 70. Celem jest uchwycenie specyfiki codzienności tych instytucji. W szczególności przedmiot zainteresowania stanowi kształt relacji międzyludzkich, jakie rodziły się w ich murach. Źródłową podstawą tekstu są zebrane przez autora autobiograficzne relacje osób, które zachorowały na polio i były leczone w ośrodkach zamkniętych.

The article focuses on selected issues of everyday life of disabled people with polio-related impairments who were treated and rehabilitated in closed rehabilitation facilities. A network of such institutions was established in Poland as a response to polio epidemics outbreak in the early 1950s. The article analyzes the period between the early 1950s and late 1960s. The text highlights the specificity of daily life at these facilities. In particular, I consider interpersonal relations among members of these various communities. In terms of source material, the study is based primarily on autobiographical oral histories collected and recorded by the author.