Podstawy i specyfika analogiczności języka metafizyki w ujęciu Mieczysława A. Krąpca

Artykuł podejmuje zagadnienie podstaw i specyfiki analogiczności języka metafizyki, w głównej mierze w oparciu o dorobek naukowy Mieczysława A. Krąpca. Artykuł został podzielony na dwie części: w pierwszej zaprezentowano rozumienie analogii bytu oraz poznania, natomiast w drugiej przedstawiono kwestie dotyczące analogii orzekania oraz „dorzeczności” języka metafi zyki. Dzięki przeprowadzonym analizom ukazano, iż po pierwsze: język metafizyki jest językiem analogicznym, ponieważ posługuje się rozbudowaną strukturą analogii (analogii bytu, analogii poznania oraz analogii orzekania); po drugie: język metafizyki jest językiem „dorzecznym”, ponieważ naprowadza na widzenie bytu (rzeczy).

This article presents the grounds for and specificity of analogical character of the language of metaphysics mainly on the basis of the research output compiled by Mieczysław A. Krąpiec. The article has been divided into two parts: the first part presents the interpretation of the analogy of being and cognition whereas the second part presents the analogy of predication and ‚thing-directing’ of the language of metaphysics. The analyses that have been conducted indicate that the language of metaphysics is primarily the analogical language since it uses elaborated structure of analogy (the analogy of being, the analogy of cognition, and the analogy of predication), and secondly, the language of metaphysics is the ‚thing-directed’ language since it suggests visual perception of being (a thing).