‘The Private is Political’. The Problem of the Private/Public Divide in the Light of Feminist Theory of the Second Half of the 20th Century

Starting from the slogan ‘The Private is Political’, resounding in the American women’s liberation movement, a feminist critique of the separation of the private (domestic/family) sphere and the public sphere, in its early modern form, is presented. The private sphere, with women assigned to it, is, on the grounds of early modern political theory, outlawed from the rules deemed to apply to the public world, and impregnated from sound analysis and possible reform. The separation of the private and the political masks the interdependence between the two spheres and serves to legitimise gender inequality. Feminist theory problematizes this divide and reveals the complex interplay between private and public. Two themes stand out in the analysis: the subsumption of women under the family based on liberal theories of the social contract, and the idealisation of the domestic sphere, imagined as an emotional and moral refuge, in opposition to the public world, marked by egoism and impersonality. This construction serves an ideological function, reinforcing the separation attributing women to the home and family.

Wychodząc od hasła “prywatne jest polityczne”, głośnego w amerykańskim ruchu wyzwolenia kobiet, przedstawiono niektóre wątki feministycznej krytyki rozdziału sfery prywatnej (domowo-rodzinnej) i sfery publicznej, w jego nowożytnej postaci. Sfera prywatna, z przypisanymi do niej kobietami, jest według omawianych autorek wyjęta spod reguł uznawanych za obowiązujące w świecie publicznym oraz impregnowana na rzetelną analizę i ewentualne reformy. Separacja prywatnego i politycznego maskuje wzajemne zależności między dwiema sferami i służy legitymizacji nierówności płci. Teoria feministyczna problematyzuje ten rozdział i ukazuje złożone zależności między prywatnym i publicznym. W analizie wyróżniono dwa wątki: subsumpcję kobiet pod rodzinę na gruncie teorii umowy społecznej oraz idealizację sfery domowej, wyobrażonej jako uczuciowa i moralna ostoja, w opozycji do świata publicznego, naznaczonego egoizmem i bezosobowością. Konstrukcja ta pełni funkcję ideologiczną, umacniając rozdział przypisujący kobiety do domu i rodziny.