Zagraniczne inwestycje bezpośrednie a polityka przekształceń strukturalnych w przemyśle polskim.

Przedmiotem opracowania jest analiza wpływu zagranicznych inwestycji bezpośrednich na strukturę polskiego przemysłu. Obejmuje ona lata 1990-1994, czyli okres od momentu rozpoczęcia przeobrażeń gospodarczych, w którym nastąpiła liberalizacja przepisów regulujących napłyt kapitału obcego oraz wzrost zainteresowania Polską jako miejscem lokaty kapitału. Zapotrzebowanie Polski na kapitał zagraniczny wynika przede wszystkim z konieczności modernizacji struktury gospodarki, a w tym głównie przemysłu. Zagraniczne inwestycje bezpośrednie mogą odegrać w tej sytuacji szczególną rolę, ponieważ mają znaczenie większe niż sam efekt finansowy. Wiążą się one z importem technologii, nowych metod zarządzania oraz są źródłem eksportu. Zagraniczne inwestycje w Polsce przyniosły pozytywne efekty ale intensywność ich oddziaływania na procesy przekształceń strukturalnych pozostaje nadal zbyt mała. Porównanie obecnej struktury branżowej zagranicznych inwestycji z poprzednimi latami wskazuje jednak na ujawnianie się pozytywnych tendencji. Nastąpiło przesunięcie w kierunku przemysłów bardziej zaawansowanych technologicznie, jak np. przemysłów bardziej zaawansowanych technologicznie, jak np. przemysł środków transportu i elektroniczny. Niezadowalające jest stosunkowo duże zaangażowanie kapitału zagranicznego w tradycyjnych gałęziach przemysłu, jak przemysł spożywczy, papierniczy i chemiczny. Sprzyja to utrwalaniu starych struktur gospodarczych. W tej sytuacji przed państwem stoi trudny problem kształtowania polityki wobec inwestorów zagranicznych w taki sposób, aby zwiększyć atrakcyjność inwestycyjną Polski, a jednocześnie nie zagubić interesów gospodarczych państwa.