Realizacja celu inflacyjnego w Polsce

Inflacja jest podstawową kategorią w gospodarce. Ekonomiści głównego nurtu twierdzą, iż jej poziom nie może być wysoki oraz zbyt niski, gdyż szkodzi to gospodarce. Dlatego współcześnie podstawowym celem banków centralnych jest utrzymanie wzrostu cen konsumpcyjnych na niskim poziomie. Głównym celem opracowania jest ocena stopnia realizacji celu inflacyjnego Narodowego Banku Polskiego, wyznaczonego na poziomie 2,5% rocznie z dopuszczalnym przedziałem wahań +/- 1 punkt procentowy oraz wskazanie głównych przyczyn, które kształtowały stopę faktycznej inflacji. Metody badawcze, które zastosowano w opracowaniu to dedukcja oraz analiza wskaźników statystycznych. W latach 2008-2011 roczna inflacja w Polsce była zbliżona do celu inflacyjnego tylko w 2010 roku. W pozostałych latach kształtowała się w pobliżu górnej granicy przedziału oraz ją przewyższała. Głównymi czynniki wpływającymi na wzrost cen były: 1) zmiany popytu globalnego, które najsilniej oddziaływały na stopę inflacji po 4 kwartałach, z czego najważniejszą kategorią popytu globalnego była konsumpcja; 2) zmiany płac, przy czym wzrost samych płac nominalnych wpływał najmocniej na wzrost cen w tym samym kwartale, a po uwzględnieniu zmian wydajności pracy najsilniejsza reakcja inflacji występowała po 4 kwartałach; 3) zmiany cen surowców na rynkach światowych; 4) zmiany kursu złotego w stosunku do euro i dolara. Czynniki te wpływały na wzrost cen konsumpcyjnych również z opóźnieniem czasowym.