Iustitia ut caritas sapientis: The Relationship between Love and Justice in G.W. Leibniz’s Philosophy of Right

The purpose of this paper is an attempt to present and analyse one of the most intriguing and unique elements of Leibniz’s philosophy of right—the relationship between love (amor, dilectio, caritas) and justice (iustitia)—mainly based on selected excerpts from the Elementa Iuris Naturalis (1669–1671) and the preface to the Codex Iuris Gentium Diplomaticus (1693). The author presents the characteristics of this close connection (particularly noticeable in definitions of justice as habitus amandi omnes and caritas sapientis) and she tries to answer the question about the reasons for this relationship referring to the metaphysical assumptions and principles of Leibniz’s philosophy. With respect to the latter the author also explains significance of the connection between love and justice in Leibniz’s philosophy of right as a part of his whole philosophical system.

Celem niniejszego artykułu jest próba przedstawienia i analizy jednego z najbardziej intrygujących i oryginalnych elementów filozofii prawa Leibniza — związku między miłością (amor, dilectio, caritas) i sprawiedliwością (iustitia) — głównie na podstawie wybranych fragmentów z Elementa Iuris Naturalis (1669–1671) i przedmowy do Codex Iuris Gentium Diplomaticus (1693). Autorka prrezentuje charakterystykę owej ścisłej realacji (widocznej szczególnie w definicjach sprawiedliwości jako habitus amandi omnes i caritas sapientis) i stara się odpowiedzieć na pytanie o przyczyny tego związku, odwołując się do metafizycznych założeń oraz zasad Leibnizjańskiej filozofii. W odniesieniu do tych ostatnich autorka wyjaśnia również znaczenie związku między miłością a sprawiedliwością w filozofii prawa Leibniza jako części całego jego systemu filozoficznego.