Intonacja polskich wystąpień publicznych – od konferencji prasowej do mównicy sejmowej

Vocal signals are very important in making the desired impression. They are the main determinants of the first impression, which influences interpersonal relations. In most public appearances broadcast in the media, the speaker has an immense influence on the interest of the receiver and maintaining his attention. The article concerns the ways of delivering public appearances by politicians, civil servants and spokespersons. Speakers were chosen so that in each dominates a different prosodic element easily distinguished by receivers. Among the most common are: frequent use of pause, excessive use of stress, not ending the sentence with a full stop, flat intonation, inadequate emotional tone of voice. This one dominating feature in the speaker’s message influenced the poverty of melodic line. There was no effort to differentiate the way of presenting speeches, residing only on the most easily accessible feature. The analyzed examples are the most common media-present ways of speaking by public figures. They are an exemplification of reflections on the voice interpretation of a text: what elements of the spoken word can serve the purpose of the speaker, so that they make the desired impression on the audience.

Sygnały wokalne są bardzo ważne dla wywierania pożądanego wrażenia. Stanowią one główne determinanty pierwszego wrażenia, które wpływa na relacje interpersonalne. W większości wystąpień publicznych emitowanych w mediach nadawca ma ogromny wpływ na zainteresowanie odbiorcy i utrzymanie jego uwagi. Praca dotyczy sposobu wygłaszania wystąpień publicznych przez polityków, urzędników państwowych oraz rzeczników prasowych. Mówcy zostali dobrani tak, by u każdego dominował inny element prozodyczny, łatwo wyodrębniany przez odbiorców. Wśród najczęściej spotykanych obserwujemy: częste posługiwanie się pauzami, nadmiar akcentów przyciskowych, brak zamykania zdań kropkami, płaskość intonacyjną, nieadekwatne do treści zabarwienie emocjonalne głosu. Dominująca w przekazie nadawcy jedna cecha wpływa na ubóstwo linii melodycznej wypowiedzi mówcy, który nie dąży do różnicowania sposobu wygłaszania wystąpień, lecz poprzestaje na najłatwiejszej w realizacji cesze. Analizowane przykłady są najczęściej występującymi w mediach sposobami wypowiadania się osób publicznych. Stanowią egzemplifikację rozważań nad głosową interpretacją tekstu: jakimi elementami techniki żywego słowa mogą posłużyć się mówcy, aby sprawić pożądane wrażenie na swoich odbiorcach.