Werbiści a geneza dekretu Ad gentes

Artykuł przedstawia genezę powstania dekretu misyjnego Ad gentes. Historia dekretu stanowi jeden z najbardziej pasjonujących epizodów Soboru Watykańskiego II. W ciągu czterech lat komisje misyjne wypracowały sześć różnych dokumentów. Negatywna ocena szóstego schematu (9 listopada 1964 roku) otwarła drogę do ostatecznej wersji Ad gentes. Jego perypetie wkomponowane były w proces powstawania innych dokumentów soborowych. Powstanie dekretu Ad gentes było możliwe dzięki zwycięstwu soborowej opcji reformatorskiej. Jej głównymi przedstawicielami byli biskupi misyjni i przełożeni zgromadzeń misyjnych - wśród nich główny architekt dokumentu, generał Zgromadzenia Słowa Bożego o. Johannes Schutte, przyjaciel kardynała Kolonii Josefa Fringsa. Dzięki poparciu biskupów misyjnych stał się on promotorem dokumentu misyjnego. O. Schutte pozyskał do pracy w podkomisji redakcyjnej w Nemi najlepszych ekspertów, jak Y. Congar czy J. Ratzinger.

One of the most fascinating episodes of the Second Vatican Council is the history of the decree Ad gentes. Various mission commissions were working on it for four years. They came up with six different versions, the last of which was rejected on 9 November 1964. Fashioning the decree was made possible by the victory of the reformist wing within the Council, represented mainly by the bishops from the missionary territories and the superiors of the missionary orders. Among them was the chief architect of the decree, Fr Johannes Schutte, superior general of the Divine Word Missionaries (SVD), friend of cardinal Josef Frings of Cologne. Thanks to the support of the missionary bishops, he became the promoter of the missionary document. Fr Schutte enlisted to the editorial subcommittee on the decree, working in Nemi, the best experts, like Y. Congar and J. Ratzinger.