O NIEKTÓRYCH METODOLOGICZNYCH I SOCJOLOGICZNYCH PROBLEMACH PRAWA TURYSTYCZNEGO

Artykuł jest poświęcony prawniczej dyscyplinie in statu nascendi, jaką jest prawo turystyczne. Nie jest to próba kompleksowego omówienia problematyki metodologicznej i pozametodologicznej prawa turystycznego, lecz jedynie zwrócenie uwagi na niektóre z ujawnianych w dyskusji nad statusem prawa turystycznego problemów. Rozważania będą ograniczone do omówienia niektórych metodologicznych przesłanek uzasadniających celowość wyodrębnienia tej dyscypliny prawniczej oraz niektórych innych czynników podnoszonych w dyskursie o autonomizacji prawa turystycznego. W szczególności będzie podjęta próba odpowiedzi na pytania: jakie jest miejsce prawa turystycznego w systemie prawa, jak zmieniają się kierunki i charakter badań w tym obszarze i jak kształtują się relacje pomiędzy prawem a innymi dyscyplinami naukowymi. Próba zdefiniowania cech specyficznych dla prawa turystycznego byłaby niepełna bez uzyskania odpowiedzi na pytanie o jego funkcje społeczne. Autorka starała się wykazać, że wyodrębnienie się takiej gałęzi prawa, jaką jest prawo turystyczne, nie może się odbyć bez uwzględnienia konsensusu kulturowo-normatywnego. Analizując relację pomiędzy prawem turystycznym a innymi dyscyplinami, nie należy zapominać o wpływie zjawisk i procesów występujących globalnie. W przypadku prawa turystycznego wpływ ten jest szczególnie widoczny i coraz lepiej rozpoznawalny. Zamiarem autorki nie jest dokonanie całości rekonstrukcji tych płaszczyzn, lecz wskazanie, że do wyjaśnienia złożoności problematyki prawa turystycznego celowe jest analizowanie jego powiązań z pozostałymi zjawiskami rzeczywistości społecznej. Niniejsza praca ma na celu próbę uporządkowania materii z zakresu prawa turystycznego i rozważań na temat statusu tej dyscypliny naukowej. W tym celu posłużono się metodą teoretyczno- prawną.

The chapter is devoted to the legal discipline in state nascendi, which is the tourist law. This is not an attempt to comprehensively discuss the methodological and non-parametric issues of tourism law, but only to draw attention to some of the problems revealed in the discussion on the status of tourism law. The considerations of this chapter will be limited to discussing some methodological reasons justifying the desirability of distinguishing this legal discipline, and some other factors raised in the discourse on the autonomy of tourism law. In particular, there will be an attempt to answer the questions about the place of tourism law in the legal system, how the directions and nature of research in this area change and how relations between law and other scientific disciplines are shaped. An attempt to define features specific to tourism law would be incomplete without getting answers to its social functions. I will try to show that the separation of such a branch of law, which is tourism law, cannot take place without taking into account the cultural and normative consensus. When analyzing the relationship between tourism law and other disciplines, one should not forget about the impact of global phenomena and processes. In the case of tourism law, this influence is particularly visible and more and more recognizable. It is not my intention to carry out a whole reconstruction of these planes. My intention is to point out that to explain the complexity of the problem of tourism law, it is advisable to analyze its connections with other phenomena of social reality. This work aims to try to sort the matter in the field of tourism law and order the consideration of the status of this scientific discipline on this subject. The work was based on the dogmatic and legal method.