Warszawskie teatry Stanisławy Wysockiej

Artykuł prezentuje wybrane aspekty działalności reżyserskiej i pedagogicznej Stanisławy Wysockiej w  dwudziestoleciu międzywojennym. Autorka szuka powiązań między teorią a praktyką Wysockiej, zestawiając postulaty z jej tekstów publicystycznych o „teatrze przyszłości” z przedsięwzięciami pedagogicznymi i teatralnymi podjętymi w latach 1920–1926. Zarówno inicjatywy edukacyjne, jak i próby stworzenia własnych scen w Warszawie (Teatr w Pomarańczarni i Teatr Rybałt) zostały ujęte jako kontynuacja idei kijowskiego Teatru Studya. W wizerunku Wysockiej jako pedagożki, reżyserki i dyrektorki zaakcentowano te cechy jej myślenia o teatrze, które mają reformatorski charakter: nowoczesne i holistyczne podejście do procesu kształcenia artystów, świadomość współzależności artystycznych i organizacyjno-technicznych aspektów działalności teatralnej, otwarcie na potrzeby nowej, demokratyzującej się widowni.

This article presents selected aspects of Stanisława Wysocka’s directing and teaching activity in the interwar period. The author seeks out links between Wysocka’s theory and practice, discussing postulates from her journalistic texts about the “theater of the future” alongside her pedagogical and theatrical projects from 1920–1926. Both Wysocka’s educational initiatives and attempts at establishing her own theaters in Warsaw (Teatr w Pomarańczarni [Orangery Theater] and Teatr Rybałt) are approached as a continuation of the ideas of Teatr Studya in Kyiv. In Wysocka’s image as an educator, director and manager, the author emphasizes reformatory ideas about the theater: her modern and holistic approach to the process of artistic training, her awareness of the interdependence of artistic and organisational/technical aspects of running a theater, and her openness to the needs of the new, “democratizing” audience.