Response of spring wheat to the growth with undersown of persian clover under controlled conditions

In a pot experiment, carried out in three series in years 2010-2012 at the greenhouse laboratory of the University of Warmia and Mazury in Olsztyn, the effect of Persian clover undersown and plant density on the morphological characteristics of spring wheat was evaluated. Experimental factors were as follows: I) spring wheat (Triticum aestivum ssp. vulgare L.) sowing method: pure sowing and with Persian clover (Trifolium resupinatum L.) undersown, II) density of both species in agreement with the recommendations of agrotechnics (called “higher” in the present work) and lowered by 20% (called “lower”). In the pots of 22 cm in diameter, the following plants were sown: in the pots with higher density, 19 spring wheat grains and 12 seeds of Persian clover, and in the pots with lower density, 12 wheat grains and nine clover seeds. Measurements were undertaken at the following developmental stages of wheat (the BBCH scale): leaf development (12-14), tillering (21-23), straw shooting (31-32), earing (54-56), and ripening (87-89). The studied factors were: plant height, root length, number of straws per plant, leaf parameters (area, length, and width), spike parameters (length, grain number, and mass), and grain yield per pot. The studies demonstrated that undersown diversified plant height and straw number in spring wheat. Its roots in the combination with clover were shorter than in pure sowing only during earing. In the presence of undersown, wheat developed fewer leaves (by nearly 10%), shorter spikes (by 10%) with fewer grains (by 15.7%) of lower mass (by 28.6%) and smaller yield (by 29.7%). Sowing method, depending on the developmental stage, differently affected leaf parameters. Plant density had no effect on the scope of the differences between pure and mixed sowings in the morphology of the vegetative above-ground parts and roots of spring wheat. In the pots with higher density, mixed sowing limited spike length and grain number and mass more than in the pots with lower density.

W doświadczeniu wazonowym, zrealizowanym w trzech seriach w latach 2010-2012 w laboratorium szklarniowym UWM w Olsztynie, oceniano wpływ wsiewki koniczyny perskiej (Trifolium resupinatum L.) oraz zagęszczenia roślin na cechy morfologiczne pszenicy jarej (Triticum aestivum ssp. vulgare L.). Czynnikami doświadczenia były: I) sposób siewu pszenicy jarej – siew czysty oraz z wsiewką koniczyny perskiej, II) zagęszczenie obu gatunków – zgodne z zaleceniami agrotechniki (nazywane w pracy „większe”) oraz obniżone w stosunku do niego o 20% („mniejsze”). W wazonach (o średnicy 22 cm) wysiano: na obiekcie z zagęszczeniem większym 19 ziarniaków pszenicy jarej i 12 nasion koniczyny perskiej a z zagęszczeniem mniejszym 12 ziarniaków pszenicy i 9 nasion koniczyny. Pomiary przeprowadzono w fazach rozwojowych pszenicy (BBCH): rozwój liści (12-14), krzewienie (21-23), strzelanie w źdźbło (31-32), kłoszenie (54-56) i dojrzewanie (87-89). Badano: wysokość roślin, długość ich korzeni, liczbę źdźbeł 1 rośliny, parametry liści (powierzchnia, długość, szerokość), kłosa (długość, liczba i masa ziaren) oraz plon ziarna z wazonu. Badania wykazały, że wsiewka nie różnicowała wysokości roślin i liczby źdźbeł pszenicy jarej. Jej korzenie w mieszance z koniczyną były krótsze niż w siewie czystym w fazie kłoszenia. W obecności wsiewki pszenica wykształciła mniej liści (o prawie 10%), krótsze kłosy (o 10 %), słabiej wypełnione ziarnem (o 15,7 %) o mniejszej masie (o 28,6%) i mniejszym plonie (o 29,7%). Różnice między siewem czystym i mieszanym w morfologii wegetatywnych części pszenicy jarej w obu gęstościach siewu były podobne. Na obiekcie z zagęszczeniem większym siew mieszany bardziej ograniczał długość kłosa, liczbę ziaren w kłosie oraz masę ziarna pszenicy jarej niż na obiekcie z zagęszczeniem mniejszym.