The Olympic Games in post-socialist cities – a real goal or distant future? Case studies of Cracow and Almaty

The collapse of the Soviet Union has led to historical transitions in Central and Eastern Europe. The political and economic transformation in countries located in this world’s region has caused their dynamic socioeconomic development and more stable position on the international stage. Regarding the potential of hosting the Olympic Games as an opportunity for infrastructural improvements, employment boost, and presentation of a positive image and traditions of a country, post-Soviet cities have entered the race for staging Olympic events. The main aim of this article is to analyse the bidding process for the 2022 Winter Olympic Games with an emphasis on case studies from two bidding cities with post-socialist history – Cracow and Almaty. Characteristic patterns and features of both cities’ bids, as well as differences between them are drawn, with conclusions on why these were unsuccessful. Cracow and Almaty’s bid paths in the 2022 Winter Olympics process were different. Cracow pulled out from the race during the applicant phase because of referendum results: the city residents were against the Olympics, while Almaty reached the final phase and lost to Beijing in final voting. It seems that post-socialist countries still have a weaker bargaining position in the bidding process than candidates with advanced and established economies.

Upadek Związku Radzieckiego doprowadził do historycznych przemian w regionie Europy Środkowo-Wschodniej. Rezultatem transformacji ustrojowej i gospodarczej w krajach postsocjalistycznych jest społeczno-gospodarczy rozwój tych państw i zaznaczenie ich pozycji na arenie międzynarodowej. Mając na uwadze potencjał wynikający z organizacji olimpijskiego wydarzenia, miasta postsocjalistyczne zaczęły zgłaszać swoje kandydatury na gospodarza igrzysk. Celem niniejszego artykułu jest analiza procesu ubiegania się o organizację Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 2022 r., ze szczególnym uwzględnieniem dwóch miast z postsocjalistyczną historią – Krakowa i Ałmatów – wraz z nakreśleniem podstawowych cech procesu, różnic oraz przyczyn braku sukcesu. Główną metodą badawczą zastosowaną w pracy jest metoda deskryptywna polegająca na analizie dokumentów, raportów oraz informacji prasowych i medialnych. Analiza wspomnianego procesu w przypadku obu miast wskazała, że brak sukcesu Krakowa wynikał z negatywnego wyniku przeprowadzonego wśród mieszkańców lokalnego referendum. Jednak jego zorganizowanie było pokłosiem postępującego braku zaufania mieszkańców do olimpijskiego projektu, również ze względu na obawy związane z ogromnymi kosztami organizacji. Jeśli natomiast chodzi o Ałmaty, wciąż niedostateczny stan rozwoju gospodarczego oraz infrastrukturalnego oraz zbyt duża niepewność olimpijskich władz wobec kazachskiego konceptu igrzysk przeważyły o braku sukcesu w rywalizacji z Pekinem, globalną metropolią, gwarantującą realizację niezbędnych inwestycji. Wydaje się, że miasta postsocjalistyczne chcące kandydować na gospodarza największego wydarzenia sportowego na świecie wciąż mają słabszą pozycję przetargową niż kandydatury z państw doświadczonych w przeprowadzaniu olimpijskich wydarzeń bądź mających odpowiedni status społeczno-gospodarczy.