Wpływ myśli teoretycznej i praktycznej szkoleniowców węgierskich na sukcesy polskiej szermierki

W Polsce międzywojennej do 1928 roku szermierki na szable nauczano przede wszystkim według metody włoskiej. Po przybyciu do Polski w 1928 roku fechtmistrza węgierskiego Beli Szombathelyego zaczęła dominować metoda węgierska. Po raz pierwszy wprowadzono atak o niewiadomym zakończeniu. Poprawiono szybkość, a także technikę w odpowiedzi. Zastosowano większą ruchliwość i prostotę akcji. Od 1938 roku zaczęto dostosowywać szkolenie do metody fechtmistrza Borsodiego. Duży wpływ na przemiany w technice i taktyce wywarły również kontakty Polaków m.in. z szermierzami Austrii, Węgier, Włoch i Francji. Po II wojnie światowej, w 1947 roku trener mjr Janos Kevey, po przyjeździe do Polski, w krótkim czasie nauczył grono młodzieży perfekcyjnego wykonania kilku akcji szermierczych. Zawodnicy większość natarć wykonywali rzutem. W obronie stosowali odskok, a bezpośrednio po nim – rzut, wykonywany z maksymalną szybkością. System szablowy J. Keveya przyjęło wielu polskich trenerów, a następnie udoskonaliło go. Sukcesy Polaków na arenie międzynarodowej, a zwłaszcza w szabli, świadczą o wielkich zasługach trenerów węgierskich – Belli Szombathelyego i Janosa Keveya – w rozwój szermierki w kraju, na dziesięć lat przed i po II wojnie światowej, czego dowodem było wywalczenie m.in. czterech medali olimpijskich w szabli – polskiej broni narodowej.

In the interwar Poland, till 1928, the sabre fencing was trained mostly according to the Italian method. But when – in 1928 – the Hungarian fencing master Bela Szombately, arrived to Poland, the Hungarian method became prevailing. The fleche was used more and more frequently. For the first time the attack with unknown ending was introduced. The attack velocity and ripost technique became improved. Major mobility was recommended. The actions of appreciable simplicity and practical sense contributed to the success of Polish fencers. In 1938, under the influence of the Hungarian sabre fencers, trained by fencing coach Borsody, the training in Poland began to be patterned after his method. After the II world war, in 1947, the fencing master, major Janos Kevey, after his arrival to Poland, was able to convince the group of talented young people of his method. In a short time he taught his pupils to execute perfectly some fencing actions. He laid strong emphasis on the mobility. The competitors executed most actions by fleche. On defense they made leap back and just after the fleche attack, with maximal speed. However, in spite of the deficiencies of the Janos Kevey system, his merits for the development of the fencing sport in Poland are to be appreciated very high. Many Polish trainers adapted and improved the Janos Kevey sabre system. The successes of Polish fencers on the international sports arena, peculiarly in sabre, ensue from the considerable contribution of the Hungarian trainers – Bella Szombately and Janos Kevey – to the development of the fencing sport in our country – for ten years before and ten years after the II world war. The sign there of was the gaining – among others – four Olympic medals in sabre - the Polish national arms.