Rekonstrukcja historyczna a problem zapośredniczenia w pedagogice

Rekonstrukcja historyczna, nazywana również odtwórstwem historycznym, zyskała w Polsce popularność na przełomie XX i XXI wieku. Szybko zainteresowały się tym zjawiskiem media oraz twórcy programów szkolnych czy nauczyciele. Jej zwolennicy przedstawiają ją jako bezpośrednią, autentyczną, „zmysłową”, lepszą od „podręcznikowego” i „szkolnego” poznawania historii. Jednak rekonstrukcja historyczna nie jest bezpośrednim „powrotem do przeszłości”, lecz odmienną formę zapośredniczenia (a więc – medium) i jako taka obarczona jest innymi niż podręczniki, charakterystycznymi dla siebie, zniekształceniami; nie jest jednak od nich wolna. Potrzeba bezpośredniego poznania jest naturalną dla człowieka, dlatego duże uznanie zyskuje każde medium, które daje nadzieję na przekroczenie zapośredniczenia.

Historic reconstruction, called as well historic reproduction, has become popular since the end of 20th century. Media, educators and teachers has become interested in this phenomenon. Its propagators present it as a direct, authentic, sensual, better than from the textbook and school-like method of learning history. However, historic reconstruction is not a direct “back to the past” form but a different form of reproduction, so a kind of medium, and as such it has different than textbooks deformations, it is not free from them. Its popularity is connected with the hope of crossing the reproduction because the need of direct learning is a natural human need.