Apocalypse NOW! Radical Negativity and the Performativity of Ending in Queer Theory

Esej analizuje retorykę apokaliptyczną w niedawnych tekstach teorii queer dotyczących negatywności i czasu, a zwłaszcza przywoływania końca oraz użytku, jaki zeń czyniono dla politycznego radykalizmu. Zawieszenie postępu czasowego na rzecz czasów alternatywnych, takich jak odwrócenie, cyrkularność, lub wieczna teraźniejszość przez długi czas były strategią subkulturowego performansu, narracji coming-outowych, aktywizmu AIDS i innych form odmieńczej polityki. Takie strategie przedstawiają nieciągłość w liniowości czasu i w symbolicznym porządku dyskursu. Autor ilustruje potencjał i zagrożenia tego retorycznego gestu rozwijając inherentną dlań dialektykę zrywania z czasem i wyłaniania się czasu. Ta dialektyka polega na tym, że retoryka apokalipsy poprzez radykalną negację historii wytwarza historię. I tak oto powoływanie się na koniec przyszłości wzmacnia mówiącego, ponieważ odwołuje się on do konieczności działania, interpelując odmieńcze podmioty. Jednakże założony radykalizm niejednokrotnie skrywa uprzywilejowane warunki, w jakich się narodził. Uniwersalizacja tej szczególnej perspektywy grozi przemianą radykalnej negatywności w radykalną afirmację. Na zakończenie autor stwierdza, że utrata przyszłości, a nie - jak proponują niektóre odmiany podejścia antyspołecznego - aktywna destrukcja lub negacja przyszłości powinny być uznane za odmieńczy impuls. Kiedy doświadczenie odmieńczej utraty wywołuje pracę żałoby, zwraca się ku odzyskaniu przyszłości i jej artykulacjom na nieprzewidziane i odmieńcze sposoby.

This essay analyses apocalyptic rhetoric in recent queer theoretical writings on negativity and temporality, in particular the invocation of an end, and its use for political radicality. The suspension of progressive time in favour of alternative temporalities, such as reversion, circularity or endless presence, has for long been a strategy of subcultural performance, coming out narratives, AIDS activism, and other queer politics. Such strategies stage a rupture within the linearity of time and the symbolic order of discourse. The author illustrates the potentials and pitfalls of this rhetoric gesture by elaborating its inherent dialectics between the disruption and the emergence of temporality. The dialectics consist precisely in that by radically negating historicity, apocalyptical rhetorics make history. Invoking the end of future thus empowers the one who is speaking, as it installs an immediate urgency for action and interpellates queer subjects. Yet, the assumed radicality often hides the privileged condition of its formation. By universalising the particularity of this perspective, it runs the risk of turning radical negativity into radical affirmation. In conclusion, the author claims that it is the loss of futurity rather than, as some antisocial approaches argue, the active destruction or negation of futurity that ought to be regarded as queer momentum. For when the experience of a queer loss results in a work of mourning, it aims at reappropriating the future and articulating it in unforeseen and queer ways.