In this essay, I defend philosophical wandering not only as an approach to doing philosophy, but also as an important force to incite critical reflection in cultural life. I argue that philosophical wanderers have an embodied, errant praxis, supporting wisdom whenever they engage with others. For these philosophers reflection is not given in a series of systematic assertions, nor through phenomenological description, nor analytic dissection. Rather, reflective life is the force that enhances the performative element of philosophy as an exercise in being obnoxious (as a Socratic gadfly) to bring people within a culture to particular kinds of critical awareness and action. I conclude by suggesting that this mode of philosophy has a correlate mode of truth, “incited reflectivism,” different from coherentism, foundationalism, warranted assertibility, and other theories that have been previously defended as the standard for “truth.”
Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies
Informacja
SZANOWNI CZYTELNICY!
UPRZEJMIE INFORMUJEMY, ŻE BIBLIOTEKA FUNKCJONUJE W NASTĘPUJĄCYCH GODZINACH:
Wypożyczalnia i Czytelnia Główna: poniedziałek – piątek od 9.00 do 19.00