O teorii „myśli słabej” w pedagogice humanistycznej

Artykuł dotyczy filozoficznej idei „myśli słabej” włoskiego filozofa postmodernistycznego, Gianniego Vattima, która może być traktowana jako sposób hermeneutycznej interpretacji faktów kulturowych, z edukacyjnymi włącznie. Słabą myśl charakteryzuje Vattimo na tle dwóch wielkich nurtów filozoficznych: dialektyki i filozofii różnicy. Jest to taki typ refleksji, który z jednej strony poszukuje dla siebie normatywnych punktów oparcia, z drugiej zaś przyznaje im prowizoryczny status, pozbawiając się przywileju uniwersalistycznych roszczeń. Wspomniana koncepcja ukazuje związki między etyką i hermeneutyką, ze szczególnym uwzględnieniem etyki otwartej kontynuacji. Podkreśla ona również możliwość osłabienia kolonizującej mocy „mocnego” (nowoczesnego i naukowego) dyskursu w pedagogice. Do prawdy (prawdy pozbawionej metafizycznego gruntu) można również dotrzeć na drodze nienaukowej, która sprzeciwia się scjentyzmowi i wiedzie przez interpretację.

The article refers to a philosophical idea of “weak thought”, grounded by Italian postmodern philosopher, Gianni Vattimo, which can be seen as a hermeneutical interpretation of cultural facts, including educational ones. Vattimo shows the idea of “weak thought” at the background of two big philosophical streams: dialectic and philosophy of difference. It is a type of reflection, which seeks normative anchorages for itself on the one hand, but gives them provisional status on the other hand, depriving itself of the privilege of universalistic claims. The abovementioned concept reveals the relationships between ethics and hermeneutics, in which the ethics of open continuation is privileged. It also underlines the possibility of weakening the colonizing power of the “strong” (modern and scientific) discourse in the pedagogy. Towards the truth (the truth devoid of the metaphysics) one can reach also through the unscientific path, which stands against the scientism and leads through the area of interpretation.