Pedagogical Anthropology as Existential Risk Prevention: A Critical Take on the Techno-Progressive Discourses of Artificial General Intelligence and Moral Enhancement

The article undertakes the problem of AGI (Artificial General Intelligence) research with reference to Nick Bostrom’s concept of existential risk and Ingmar Persson’s/Julian Savulescu’s proposal of biomedical moral enhancement from a pedagogical-anthropological perspective. A major focus will be put on the absence of pedagogical paradigms within the techno-progressive discourse, which results in a very reduced idea of education and human development. In order to prevent future existential risks, the techno-progressive discourse should at least to some extent refer to the qualitative approaches of humanities. Especially pedagogical anthropology reflects the presupposed and therefore frequently unarticulated images of man within the various scientific disciplines and should hence be recognized as a challenge to the solely quantitative perspective of AGI researches and transhumanism. I will argue that instead of forcing man to adapt physically to artificial devices, as the techno-progressive discourses suggest, the most efficient way of avoiding future existential risks concerning the relationship between mankind and highly advanced technology would be—as John Gray Cox proposes—making AGIs adopt crucial human values, which would integrate their activity into the social interactions of the lifeworld (Lebenswelt).

Artykuł podejmuje problematykę badań nad ogólną sztuczną inteligencją (OSI) w odniesieniu do koncepcji ryzyka egzystencjalnego Nicka Bostroma oraz propozycji moralnego ulepszenia człowieka Ingmara Perssona i Juliana Savulescu z perspektywy pedagogiczno-antropologicznej. Główny nacisk zostanie położony na nieobecność paradygmatu pedagogicznego w dyskursie techno-progresywnym, co wiąże się z bardzo ograniczoną ideą edukacji i rozwoju ludzkiego. Aby móc zapobiec przyszłym ryzykom egzystencjalnym, dyskurs techno-progresywny powinien przynajmniej w jakimś stopniu odnieść się do jakościowego podejścia humanistyki. Antropologia pedagogiczna jest tą dziedziną wiedzy, która w szczególności podejmuje refleksję nad z góry przyjmowanymi i przez to często niewyartykułowanymi obrazami człowieka, funkcjonującymi w obrębie rozmaitych dyscyplin naukowych, i to właśnie ona powinna z tego powodu być postrzegana jako wyzwanie dla wyłącznie ilościowej perspektywy badań nad OSI i transhumanizmem. Będę argumentować, iż zamiast zmuszać człowieka do fizycznej adaptacji do sztucznych urządzeń, jak to sugerują dyskursy techno-progresywne, najbardziej skuteczna droga uniknięcia przyszłego ryzyka egzystencjalnego wynikającego z relacji między człowiekiem a wysoko rozwiniętą technologią mogłaby polegać – jak proponuje John Gray Cox – na sprawieniu, aby OSI przyjęła podstawowe wartości humanistyczne, które zintegrowałyby jej aktywność w społecznych interakcjach zachodzących w obrębie świata życia (Lebenswelt).