Grupy „najniższych szans”, czyli o organizacji i projektowaniu pracy wychowawczej w przestrzeni schronisk dla nieletnich

W prezentowanym artykule skoncentrowano się na problematyce organizacji pracy wychowawczej w obszarze schroniska dla nieletnich. Ukazując specyfikę, a zarazem odrębność tej instytucji na tle innych placówek resocjalizacyjnych, scharakteryzowano trudności i zadania, jakie stoją przed pedagogami resocjalizacyjnymi. Bazując na (auto)etnograficznych obserwacjach, w zasadniczej części artykułu, omówiono trzy kluczowe obszary problemowe, związane z dynamiką i specyfiką funkcjonowania tzw. „grup schroniskowych”. Uzyskane wnioski pozwalają sądzić, że praca wśród tej grupy, podług innych wymiarów pracy z nieletnim, nie tylko wymaga od wychowawcy szczególnych predyspozycji, ale także obarczona jest swoistym wymiarem „nieuchronnych niepowodzeń”.

The article focuses on the organisation of educational work within the context of juvenile detention centres. By presenting the specificity and individuality of this institution compared to other rehabilitation centres, the difficulties and tasks faced by social rehabilitation educators were characterised. Based on (auto)ethnographic observations, the main part of the article discusses three key problem areas related to the dynamics and specificity of the functioning of the so-called “shelter groups”. The final conclusions suggest that working with this group, according to the other dimensions of work with minors, not only requires specific predispositions from the educator, but is also burdened with a specific dimension of “inevitable failures”.