The Risk Level of Vietnam Listed Hotel, Tourism and Entertainment Industry Firms After The Global Crisis 2009-2011

This article gives some quantitative results based on evaluating the market risk of the listed firms in the Viet Nam tourism industry (also including tourism, hotel and entertainment groups), especially after the financial crisis 2009-2011. First, by using quantitative and analytical methods to estimate asset and equity beta of total 22 listed companies in Viet Nam tourism industry with a proper traditional model, we found out that the beta values, in general, for many institutions are acceptable. Second, we recognised that the risk level, measured by equity and asset beta mean, decreases when using leverage (asset beta mean value of 0.403 decreasing from equity beta mean of 0.588). Third, by changing leverage in 3 scenarios, we recognised the dispersion of the risk level, measured by equity beta var of 0.892, in the entertainment industry is the highest, compared to the rest 2 industries. Finally, this paper provides some outcomes that could provide companies and the government more evidence in establishing their policies in governance.

W artykule przedstawiono niektóre wyniki badań ilościowych oparte na ocenie ryzyka rynkowego notowanych na giełdzie firm w przemyśle turystycznym Wietnamu (włączając również grupy z branży turystycznej, hotelarskiej i rozrywkowej), szczególnie po kryzysie finansowym lat 2009-2011. Po pierwsze, używając metod ilościowych i analitycznych do oszacowania współczynnika beta aktywów i kapitału własnego ogółu 22 notowanych na giełdzie spółek wietnamskiego przemysłu turystycznego wraz z właściwym modelem tradycyjnym, ustaliliśmy, że wartości współczynnika beta generalnie dla wielu instytucji są do przyjęcia. Po drugie, uznaliśmy, że poziom ryzyka, mierzony średnią współczynnika beta kapitału własnego i aktywów, obniża się wraz z zastosowaniem dźwigni finansowej (wartość średniej współczynnika beta w wysokości 0,403 zmniejsza się w porównaniu ze średnią współczynnika beta kapitału własnego w wysokości 0,588). Po trzecie, poprzez zmianę dźwigni finansowej w 3 scenariuszach, uznaliśmy, że dyspersja poziomu ryzyka, mierzona współczynnikiem beta zmienności kapitału własnego w wysokości 0,892, jest najwyższa w branży rozrywkowej w porównaniu z pozostałymi dwiema branżami. Na koniec przedstawiono pewne wyniki, które mogą dać firmom i rządowi więcej argumentów na kształtowanie ich polityk w sferze zarządzania.