Niektóre kierunki, cele i uwarunkowania przemysłu Polski w okresie transformacji

Jedną z podstawowych cech zapoczątkowanej w końcu 1989 r. ustrojowej transformacji państwa jest przechodzenie od gospodarki centralnie planowanej, typu administracyjno-nakazowego, do gospodarki rynkowej. Celem tego procesu jest m.in. dążenie do integracji Polski z gospodarkami krajów rozwiniętych, zwłaszcza Unii Europejskiej. Szczególnie istotne miejsce w tym procesie zajmuje przemysł, który w około 50% uczestniczy w tworzeniu dochodu narodowego naszego kraju. W przypadku tego działu gospodarki wywołuje to konieczność zwiększenia przede wszystkim jego efektywności ekonomicznej, innowacyjności i konkurencyjności, głównie na drodze zmiany struktury gałęziowej, własnościowej, wielkościowej a także przestrzennej. Do podstawowych przesłanek ograniczających tempo tych przemian należy niedostatek środków finansowych, zarówno ze strony państwa, jak i prywatnych przedsiębiorców, dla których w minionym ustroju nie było sprzyjających warunków do gromadzenia kapitału. Stąd zasięg i intensywność transformacji przemysłu w Polsce zależy w dużym stopniu od wielkości bezpośrednich nakładów inwestycyjnych kapitału zagranicznego oraz od rodzimej prywatnej przedsiębiorczości.